Kapitein Poek

[p. 3]

Kapitein Poek

‘Alberto’, gilt Poek, ‘mag ik ook in je bootje?’

‘Nee, Poek, dat mag niet van mama en papa. Je mag alleen met mama en papa in mijn bootje.’

‘Anna, hoe vind je dat?’ vraagt Poek aan haar pop. ‘Ik mag niet met jou in het water. En ook niet pootje-baden. Wij moeten op papa en mama wachten.’

Poek kijkt naar Alberto en Ramin. De jongens zijn nu aan de overkant van de kreek. Zij zoeken droog hout. Vanavond zullen ze een kampvuur maken. Alberto en Ramin keren terug. Zij hebben veel droge takken in het bootje. Het bootje stopt bij Poek. Alberto en Ramin stappen eruit.

‘Kom, Poek’, zegt Alberto, ‘jij mag helpen om de takken te stapelen. Vanavond hebben wij

[p. 4]

een kampvuur.’

Poek helpt de jongens om de takken op elkaar te zetten.

‘Wat is de stapel hoog’, zegt Poek als ze klaar zijn. Alberto vraagt: ‘Ramin, zullen wij weer gaan varen?’

‘Mogen Anna en ik ook mee?’ vraagt Poek.

‘Nee, Poek’, zegt mama, ‘speel jij maar met je pop Anna.’

Poek gaat bij het water zitten. Ze zet Anna naast zich. Ze ziet iets in het water tussen de plantjes op en neer gaan. Poek staat op om het beter te kunnen zien. Wat is het? Een krokodil! Er is een krokodil in het water! Poek pakt een stok. Ze slaat ermee in het water.

‘Anna, heb je dat gezien? De krokodil is onder water verdwenen. Hoe zal die krokodil wel heten? Koko? O, Anna, wat een leuke naam is dat! Meneer de Krokodil, Anna zegt dat je Koko heet. Wat is dat een mooie naam. Ik kampeer hier met mijn broer Alberto. En zijn vriend is met ons meegekomen’, vertelt Poek.

‘Kijk, daar komen ze aan.’

‘Hé, Poek’, roept Alberto, ‘tot wie praat jij?’

‘Tot Koko de Krokodil. Anna en ik hebben een

[p. 5]

[p. 6]

krokodil gezien.’

‘Hahaha’, lachen de jongens.

‘Ben je weer bezig te fantaseren?’ vraagt Alberto.

‘Er zijn geen krokodillen hier. Krokodillen zijn gevaarlijke beesten, hoor Poek’, zegt Ramin.

‘Jongens’, zegt mama, ‘gaan jullie met Poek in het kinderbad.’

De kinderen rennen naar het kinderbad. ‘Springen’, zegt Alberto tegen Poek.

Lachend springt Poek in het water. Ze kijkt rond. Misschien is Koko hier naar toe gezwommen, denkt Poek. Maar ze ziet Koko nergens. Jammer dat Alberto de krokodil niet heeft gezien, denkt ze.

Alberto en Ramin gooien Poek hoog in de lucht en laten haar weer in het water vallen. Lachend staat Poek weer op. Ze vindt het heel leuk.

Mama en papa komen ook in het water. Ze brengen Poek in het grote bad.

‘Wat is het water diep’, bibbert Poek. Ze vraagt: ‘Papa, mag ik op je rug zitten? Ik wil bootje-varen. Dan ben jij mijn boot.’

Natuurlijk mag Poek op papa's rug zitten. Hij

[p. 7]

zwemt met Poek en doet de gekste dingen. Soms gaat papa helemaal onder water. Dan gilt Poek het uit. Ze houdt papa's haar stevig vast. Want Poek kan nog niet zwemmen. Maar na een poosje wordt papa moe.

‘Het is genoeg geweest, Poek’, zegt hij.

‘We moeten uit het water. Het wordt al donker.’ Mama baadt Poek en kleedt haar aan. Papa en de twee jongens maken het kampvuur. Daarna zitten ze om het vuur. Mama en Poek komen ook erbij zitten. Vader en moeder drinken koffie. De kinderen drinken melk en eten een broodje met pindakaas.

‘Jammer dat wij de eerste kampeerders zijn’, zegt Alberto tegen Ramin. ‘Alleen is niet zo leuk. Ik hoop dat er morgen mensen hier komen slapen. Misschien zijn er andere kinderen bij. Dan zullen we veel meer lol hebben.’

‘Zullen er ook meisjes komen, Alberto?’ vraagt Poek. ‘En zullen ze met mij spelen?’

‘Ik hoop het, Poek’, zegt Alberto. ‘Dan heb jij ook iemand om mee te spelen.’

Poek kijkt naar het vuur. Haar ogen vallen dicht. Poek is erg moe. Papa tilt haar op en brengt haar in de tent.

[p. 8]

[p. 9]

De volgende morgen wordt Poek wakker door de stemmen van andere kampeerders. Ze staat vlug op en gaat gauw poetsen. Ze trekt haar badpak aan. Mama geeft haar brood en cacao. Als ze klaar is met haar ontbijt gaat ze naar de nieuwe kampeerders toe. Deze zijn al druk bezig hun tenten op te slaan.

Alberto en Ramin helpen ook mee, want er zijn twee jongens van hun leeftijd bij. Poek kijkt of ze ook een meisje ziet. Ze vindt het heel erg dat er geen speelkameraad voor haar bij is.

Er komen nog meer auto's aangereden. Sommige mensen hebben net als zij een tent. Anderen hebben een van de vakantie-huisjes gehuurd. Maar er is niemand voor Poek bij. Ze gaat met Anna bij het water zitten.

‘Voorzichtig, hoor Anna’, zegt Poek. ‘Ramin zegt dat Koko de Krokodil gevaarlijk is. Zit niet te dicht bij de kreek.’

Plotseling ziet Poek de krokodil weer.

‘Alberto! Alberto!’ gilt Poek. ‘Kom kijken! De krokodil is er weer!’

Alle jongens rennen naar Poek toe. Ook mama en papa komen erbij staan. De andere

[p. 10]

grote mensen laten hun tenten en spullen en komen ook kijken.

‘Waar? Waar is hij?’ vragen ze allemaal.

‘Daar!’ wijst Poek.

Alberto en Ramin springen in het water. Ze zwemmen naar een dikke boomtak toe. Ze slepen hem naar Poek.

‘Zie je wel, Poek? Het is geen krokodil. Het is maar een dikke tak’, zegt Alberto.

Papa lacht. ‘Wat een leuke naam heeft je krokodil, Poek.’

Alberto en Ramin gaan samen met de andere jongens voetballen. Mama en papa gaan naar hun hangmatten. De andere mensen lopen ook terug naar hun tent of vakantie-huisje.

Poek neemt Anna op de arm.

Ze wandelt langs het water.

‘Poek’, vraagt mama, ‘waarom wil je niet in een hangmat?’

‘Bah!’ zegt Poek, ‘ik wil niet liggen. Mag ik de kreek volgen tot het laatste vakantie-huisje?’

Mama aarzelt een beetje, dan zegt ze: ‘Je mag niet zo ver gaan. Zie je die boom? Tot daar mag je en dan moet je terug. Vanmiddag zullen wij samen tot naar de sluis lopen.’

[p. 11]

‘Het is goed hoor mama’, zegt Poek.

‘Ik wacht wel tot vanmiddag. Ik blijf hier zitten.’

Poek kijkt hoe de jongens voetballen. Ze hoort een paar vissen in het water springen en ze neemt zich voor om de jongens naar een hengel te vragen. Ze kijkt of ze de springende vissen kan zien.

Terwijl ze zo naar het water kijkt, ziet Poek een boomstam in het water drijven. Poek staat op. Ze kijkt ernaar. Net een bootje, denkt ze.

‘Anna?’ vraagt ze, ‘wil je ook varen? Maar van mama en papa mogen wij niet alleen in het water.’

Poek kijkt naar papa en mama, daarna kijkt ze naar de boomstam. Hij is nu vlak bij Poek.

‘Wat zal het leuk zijn om op die boomstam te zitten en mee te varen. Zullen wij het toch doen?’

Poek stapt in het water. Ze gaat met Anna op de boomstam zitten. Ze houdt haar pop heel stevig vast. Ze drijven met de stroom mee. Wat vindt Poek het fijn!

[p. 12]

[p. 13]

 

Luid zingt ze:

 

‘Koko, jij bent mijn boot

 

En wij varen in een sloot

 

Wij gaan naar de grote zee

 

Wie wil graag met ons mee?

 

 

 

Ik ben Poek de Kapitein

 

Varen is toch o zo fijn

 

Anna is een groot matroos

 

In haar haar heeft zij een roos

 

 

 

Koko is mijn mooie boot

 

Om te varen in een sloot

 

Hoera, hoera, hoera

 

Tralalalala!’

Mama hoort Poek zingen en kijkt om. Ze spert haar ogen open. Wat ziet ze daar? Poek met Anna op een boomstam! Ze drijven met de stroom mee!

‘Manuel!’ gilt mama. ‘Poek is in het water!’

Papa rent naar de kreek. Ook de anderen doen hetzelfde. Papa springt in het bootje van Alberto. Hij roeit zo snel hij kan. Als hij bij Poek aankomt, probeert papa haar in het

[p. 14]

[p. 15]

bootje te trekken. Maar... Poek valt in het water. Papa springt in het water en helpt Poek in het bootje.

‘Anna’, gilt Poek, ‘Anna is verdronken!’

Papa kijkt of hij de pop ziet. Ja, de pop drijft met de stroom mee. Papa roeit achter Anna aan en haalt haar uit het water. Daarna vaart papa terug en meert aan de kant.

Mama staat al op Poek te wachten. Ze is erg boos! Ze zegt: ‘Poekeloek, hoe durf je op een boomstam te zitten? Weet je niet hoe gevaarlijk dat is? Je kan nog niet zwemmen! Heeft mama je niet gezegd dat je niet alleen in het water mag?’

Poek laat haar hoofdje hangen. Ze zegt: ‘Ik zal nooit meer alleen in het water gaan, mama. En Anna zal het ook nooit meer doen.’

Papa neemt Poek op de arm. Hij zegt: ‘Niet huilen, Poekie. Maar mama heeft gelijk. Je mag niet meer ongehoorzaan zijn. Kom, dan mag jij met mij in het bootje.’

‘Kom je ook mee, mama?’ vraagt Poek met een lieve stem.

Eigenlijk is mama nog boos, maar ze geeft toch toe en stapt in het bootje. De andere

[p. 16]

kampeerders lopen ook weg.

‘Ramin en ik zullen achter jullie zwemmen’, zegt Alberto tegen Poek, mama en papa. ‘Wij zijn ook van de partij’, zeggen de andere jongens. Ze springen allemaal in het water, terwijl Poek, mama en papa in het bootje stappen.

‘Hoera!’ gilt Poek weer vrolijk. ‘Kom Anna, jij mag natuurlijk ook mee!’