Zegepraal

[p. 1]

Eerste hoofdstuk.

Florence, je naam klinkt zoet, zacht en legendarisch als harpspel. Je naam zingt in mij dóór een verren sluimerzang, soms troosteloos en weemoedswiegend.

Verwilderd en klagelijk ook, als 'n Boheemsch-romantisch liedje van lokkende bekoring, vreemd en alles in-mij verstillend van droefnis en melankolie.

Florence! Florence, waar ben je nu? Waar ademt je mond, en waar kijken je oogen? Waar gaan je handen heen?

O! die handen, die blanke handen van rag beweeg en teer gebaar; die zachte vingeren van fijne gracie.

Florence, Florence! Ik smeek je, kom!

Kom naast mij, vlak naast mij. Ik aanbid je, maar je bent er niet!

Mag ik nu eindelijk hooren 't zoete volle gekweel van je wondere stem? Ze is zilverzacht als sterrenlicht.

Florence, kom! ik roep je! ik roep je! kom hier, vlak naast m'n zij!

II.

Florence, je vraagt me je te schrijven, je te schrijven, je àlles te zeggen.

Kindeke, kindeke, kan dat wel? Alles? Alles? - Luisteren je elpen oortjes en neigt even je kopje, en schalkt je mondje, en droomstaren je oogen? Florence, je naam al wondert in mij òp lentefeest, groen en bloemen, en geur, altijd geur! Ik voel me omstrooid van klanken, ik voel me omdwelmd van licht, ruischend zonnezacht goud, en omdroomd van harpspel,

[p. 2]

ver, heel ver en weemoedswiegend. - En wil je nu alles van me weten? Alles van m'n leven nu en vroeger? Van mijn eerzucht en mijn moed? Mijn lafheid en mijn liefde? Mijn passies en mijn dwalingen? Mijn afschuw en mijn haat? Mijn angsten en mijn droomen? Mijn mijmering en mijn werk?

Florence, liefste, levensdronken vrouw, Afrodite-kind, dat daar veràf van mij danst, in de zilverbegloeide schuimkolken van de zee, de eeuwige zee!

Kind-van-schuim, hoe zie ik je nu in naakte schoonheid!

Zie ik je niet dansen in zwier, als de luchtigste nimf op de blank-trillende schub van een waterlelie? Hoe glanzen en beven je wazige vleugeltjes, verpaarlmoerd van bellenschuim.

Wat ijl en zwier-zacht wolkt je gewaad om je wond're lendenen als 'n nevelig spel van mistzilvrige plooiselen. Wat guirlandeeren en wiegen fijn de bloemen om je gouden haar, in den schitter van hun gekleurd vuur.

Wat schuifelt de gazen kleedage om de rankheid van je taille.

Kijk, hoe de vlinderwiek aan je schouders plots vergloeid van purpergoud naar amber, en hoe de zeegroene einder je golven toespoelt in loom spel.

Zweef je nu weg tusschen de zilvren wolkstoeten in die eindlooze luchthallen van blank lichtspel? En daal je weer op de wei? Zijn je wiekjes van goud-rood gaas, nu nat? En je zusteren, nimfje, lief argeloos nimfje?

Omjuichen zij de fonteinen met den zachten galm van hun zang? Omkransen zij de bronnen en stil-glanzende rivieren met het vurig bloemenspel van hun haar?

O! wat 'n fijne zwier in armen en beenen! Wat 'n blanke pracht van dansluchtig gebaar!....

Ja, ik zal je àlles zeggen, Florence liefste, alles! àlles!

III.

Dit boek is voor jou, mijn kind. Ik zal er in tot je fluisteren, zingen en lachen.

Mijn ziel zal er in uitschreien en m'n verlangen in roepen

[p. 3]

en mijmeren. Ik zal er mijn herleven in bejubelen, ik zal er van vreeselijk lijden in spreken. Ik zal van al wat ik wil en kàn willen spreken, tot jou liefste, liefste!

Mag dat, mag dat, Florence?

Je bent zoo ver van me weg, in die groóte hevige stad, tusschen al dat druischend gewoel van vreemden. En ik hier, op 't stille land, dat oud-hollandsche dorp, zoo vlak bij de zee.

Het is nù avond, vroeglente-avond, kloosterstil. Mijn zus slaapt; 't ventje is naar bed en broer leest.

Ik zet de balkondeuren open om het zeegezang beter te hooren, zacht ruischgeween, dat heel het duister-slapende dorpje overvloeit, 't dorpje, de duinen, de paadjes, 't bosch. Het is zoo donker, lieveling. Ik heb 't licht in de kamer uitgedraaid, en nu hoor ik in 't lente-duister, àchter de deuren uit, al luider den schreienden zeezang.

Groóte God, wat 'n ontroering!

Florence, lieveling, waar ben je nu? Waar loop je? Wat zièn je oogen?

O! dat stille schreien van de zee nu in den luwen lentenacht. En geruchteloos 't huis....

Florence! Zie ik je daar niet? Kom je daar niet aan? Langs de zee?

Zie ik daar niet je ranke lijf en den wiegdans van je voeten? Hoor ik daar niet 't gefluister van je rokken? Hoor ik niet kreukjes tegen kreukjes vervouwen en verritselen in 't nachtduister van zee en strand?....

Maar als jij 't bent, is dáár geen duister, nu de maanmist daar zoo teere zilv'ren droomselen en visioenen bouwt in 't nachtazuur.

Komt daar niet onder 't wevend maanblank je gezicht op mij af, en toovert je glimlach niet om je liefdemond een wonder verlangen van geheimzinnig naderen?

Zie ik je goudblonde haren nu niet bleek glanzen in 't dauwende zilverlicht, en hoor ik je zachten stap niet àl dichter schuif'len over het strandzand?

[p. 4]

Plots wèg? Is 't dan m'n hevig verlangen, mijn pijnwringend begeeren, mijn gloeidrang en mijn woeste tast naar je handen, je hals, je mond, die mij dat vóórgoochelen kan?

Florence! Hoor in mij doòrzingen de trillende teederheid van je stem en de diepe ontroeringen van je smeekende vraagjes, kijkerijtjes.

Florence! Florence! Ik zit hier alleen, alleen, met m'n hijgende snikkende liefde, alleen met m'n gloeiend begeeren, mijn hart open, gewond, mijn ooren vol zangeschrei van de eenzame zee.

Mijn verlangen bloedt, bloedt! Ik kàn niet meer alleen zijn.

Kom, kom! Florence, mijn liefste. Het wee van mijn verlangende, schreiende ziel is wijd als de zee die nu weenend zingt!

Florence! ik stamel je naam, mijn tranen verzouten heet op m'n lippen. Er smelt 'n vrees op mijn mond! Florence kom! kom!

Laat mij niet langer, na zooveel martelenden kommer alleen!

Nù, met de weenende zee, die stille, ontzaglijke duinen, dien fluweelen nacht met zijn maanmist, nu alies zoo stil snikt van weedom.

IV.

Ik ben nog lang niet hersteld. Ik voel 't, ik voel 't, kind! Ik huiver nog voor die stilte! En toch sidder ik en bezwijm half van smartelijk herinneringsgenot.

Florence, nu sta je weer vóór me, ik heb m'n oogen dicht.

Je komt plots in een zonnevlam op me afstormen, om-goud van trillend licht. En je harenblond los.... neen, niet als aureool, als goudmantel,.... maar je haren heelemaal als 'n goud schitterkleed, 'n wondergewaad van lichtend zijde om je lendenen. Overal glansgoud, van 't fonkelendst in de zonnevlam, tot 't zachtst-glanzendste in de schaduwgolving. En één geur uit je harenpracht, reseda-zoet. En los en wild, woest-prachtig wiegelen over je hoofd hemelroosjes en leliën, druiventrossen en vlammende zinnia's.

[p. 5]

Rozen, zoo donker fluweeldiep, zoo goddelijk rood als liefdebloed van minstreels, en leliën zoo edelblank, zoo schitterwit als sneeuwklokjes.

Je staat omvlamd in 't zonnegond.... of zijn 't je haren alleèn? - En de rozen op je hoofd bloeden doòr, donkerrood en diep, tusschen je goudvlammend haar. En de sneeuwleliën sneeuwen, sneeuwen. Je hoofd neigt, je oogen staren.... Plots je voetjes schuif'len heel zacht ten dans, in fijnen ranken zwier, luchtig en kadanseerend, en je handen en naakte armen verweven zachte gebaren door de lucht. Onder je goudharen gewaad schijnt dóór, de golvende lijn van je heerlijk verlangend lijf, je fijne heupen, je slanke lendenen. Ik zie onder 't goudgloriën van je harenkleed je hijgende borst snakken van verlangen naar mij, naar mij, naar mij liefste!

Wèg? Wèg? Florence? Alweer mijn eigen martelend begeeren dat mijn gloeiend verbeeldingsspel doorhit. Ik zie je niet méer, ik hoor je niet méer.

Ik hoor alleen achter de balkondeuren den zeezang, en de eeuwigheid vermischt mée z'n stiltelied.

Florence, ik kus je, ik kus je, goênacht!