De werken. Deel 21. Brieven aan Cd. Busken Huet 1861-1868

[p. 171]

XCVI
Amsterdam, 9 Dec. (zondagavond) '66.

Lieve Vriend!

Waarom zou ik mij beter maken dan Ge me in Uw laatsten aangenamen epistel afschildert? ‘Hebt Gij een prettig boek onderhanden,’ zegt Ge, ‘dan zou ik het ongaarne ter zijde leggen, enz.’ Ik verbeeld me, die eigenliefde is toch een aardige pleister! dat Ge aan Thomas Gray hebt gedacht, de oud-vrijer kende geen grooter genoegen dan, behagelijk op een sopha uitgestrekt, een belangwekkenden roman te lezen. Maar diezelfde Gray heeft ook gezongen:

‘E'en in our ashes live the wonted fires.’

en ik moge naar de kritiek een afgedankte guerilla zijn, een beoordeeling van een poëet,¹ een karakteristiek van Uw hand niet te lezen, er het prettigste boek niet voor op zijde te leggen - och, Gij kent den mensch te goed om een oogenblik te vreezen, dat de blaadjes digt zouden blijven.

1 Ten Kate en zijne Schepping. (Litt. Fant. VII.)

I

Gij hebt eer Ge vonnis weest, U een persoonlijkheid trachten voor te stellen. Gij hebt die met inspanning, met moeite gezocht, maar ook gevonden?

Hollands Muze, zoo betitelt Gij of de dichter thans, wat in een deel Allerlei, bij mij reeds tot zes dikke deelen uitgedeid, voorkomt, onder den naam van: ‘Een stem uit de Woestijn’. Maar was de schrijver dier verzen eigenlijk in den zin dien Gij aan eene persoonlijkheid hecht, J.J.L. ten Kate?

Laat mij u mogen vertellen welken Ten Kate mij van voor dertig jaren heugt. Er was een Utrechtsche student van dien naam - einde 1836 - die voorbeeldeloos aardig verzen

[p. 172]

maakte, die voorlezingen voor zijne medestudenten over de grootste dichters hield, die ongevraagd naar het toekomstig tijdschrift de Gids een bijdrage, een vers inzond Ossian aan de Zon getiteld. De toenmalige twee redacteuren waren geen Mac Phersonnen en legden het versjen ter zijde - een van hen was ondeugend genoeg de Nederlandsche Muzen-Almanak van 1837 in het Junijnummer van dat jaar te persifleeren, Ten Kate werd vergast op een vergelijking zijner ode ‘de Achttiende Juny’ met een dichtstuk op hetzelfde onderwerp. ‘Dwaasheid mag het heeten’, zoo besloot het sermoen, ‘aldus à la Bilderdijk te schrijven. Welligt (veelligt was moffricaansch), welligt beweegt hij zich in een kring van jonge lieden, misschien eenige jaren ouder dan hij, zeker veel lager staande in de kunst der versificatie, die hem over het paard tillen, om door hem op hunne beurt in de hoogte te worden geheven; er is geen gevaarlijker klip voor veelbelovende geniën.’ En wat deed Ten Kate? Hij zond der Redactie de volgende regelen die naast mij liggen:

‘J.J.L. ten Kate verzoekt de Redactie van den Gids onmiddellijk terug zijn ter plaatsing ingezonden dichtstukjen Ossian aan de Zon’.

Er werd oogenblikkelijk aan dat verzoek voldaan, maar het half zijdje papier dat bij het vers werd gevoegd, hield eene verwijzing in naar Spreuken Salomo's zooveel, waar te lezen staat, dat wie de tucht lief heeft, de wetenschap lief heeft, maar dat onvernuftig is wie de bestraffingen haat.

Ware hij ten minste maar een goed hater gebleken! Doch met 1838 was de eerste Tesselschade verschenen en in den loop van dat jaar was Kneppelhout de bemiddelaar om in het Jaarboekje voor 1839 aan Ten Kate eene plaats te verzekeren: ‘Het moest eene verrassing voor hem zijn, en de onvoorwaardelijke plaatsing dus gewaarborgd.’ - ‘Pas si bête, amice! dat moet Gij met T.K. vinden, het oordeel blijft aan

[p. 173]

den Redacteur.’ Ik ontving Mariaas Liefde, fragment van een berijmd verhaal, niet beter en niet slechter dan toen Gange und Gebe waren. Jezus Verrijzenis, dat mij aanvankelijk was toegedacht, bleek te groot uitgevallen, en misschien ook te devoot, meende de Heer Ten Kate. Intusschen gaf Pol in een der najaarsnummers van de Gids 1838 eene uitvoerige recensie der vertaling van de Oden van Anacreon door J.J.L.t.K. en S.J.v.d.B. waarin menig waar woord schuilt. Zeker iemand vergeleek in denzelfden jaargang Ten Kate's vertaling¹ met die van Beets, aan de omzijde schrijf ik den aanhef over - en misschien ook het slot.

Polletje nam hem in 1840 weder à faire en het zou curieus zijn te vergelijken of hij van zijne aanmerkingen op de vertalingen uit het Grieksch en Portugeesch gebruik heeft gemaakt. En daarin was het mannetje een meester! Het beste kwamen er de Minnedichtjens af - de beoordeeling gold Bladen en Bloemen en Vertaalde poezy.

Nog altijd bleef de persoon Ten Kate zoek. Hij was in die dagen de intimus van O.G. Heldring. Pol had er nog niet genoeg van en eindigde knorrende zijn recensie van De Gjouwer, een overzetting die Ten Kate, als hij in de voorrede zeide, als een werk van uitspanning had verrigt.

‘Studie is in alles noodig’, zei het mannetje, ‘ook tot vertalen, zoo men een nuttig werk wil verrigten. Men kieze een onderwerp, maar stelle zich op de hoogte om het eerst zelf te begrijpen, en dan voor anderen duidelijk te behandelen. Andere weg zal er nooit open staan’ enz.

Pol brak in 1841 den staf over Ahasverus op den Grimsel. Wat heeft Ten Kate van Ahasverus gemaakt? Eene figuur die elk oogenblik onwillekeurig aan Manfred en Cain van Lord

1 Van Parisina.

[p. 174]

Byron herinnert, dezelfde vertwijfeling, dezelfde trotschheid, maar veel minder krachtig geschilderd.

Eindelijk neemt in 1842 Bakhuizen over de Zangen des Tijds, 1841 verschenen, het woord:

‘Onwillekeurig kwam ons de uitval van Horatius tegen de navolgers zijns tijds voor den geest, toen wij in den aangekondigden bundel een bewijs vonden, dat ook een talent als dat van den Heer Ten Kate met die kwaal was besmet.’

Hij wordt gewaarschuwd tegen een dwaze navolging van Bilderdijk, die bij eene versificatie zoo uitmuntend als de zijne den dichter ligt verleiden zal om ‘woordenpraal en opgewondenheid voor inspiratie te houden’.

Hier naast misschien een paar aardige plaatsen, maar nu we zijn aan 1843; waar blijft Uwe ontdekte persoonlijkheid?

In 1842 meent Ge, geeft Hollands Muze eindelijk het standpunt aan, door den dichter ingenomen. Ik help het U wenschen, met zulk een verleden, en zulk een toekomst. De klagt zelve is niet nieuw, het slot herinnert tot zijn nadeel aan een bekende strophe uit een der Iambes:

Sombres profanateurs avides de dépouilles
Ils n'attendent pas même au milieu de leurs fouilles
Que la terre qui tombe ait refroidi les morts;
De la fosse encor fraîche ils retirent les corps
Et sans crainte de Dieu, leur bras, leur bras obscène
Les livre encor tout chauds aux clameurs de la scène.

Die oevelen weten tenminste waarom en waartoe, doch wat die ‘doode bruid’ beduiden moet, heb ik nooit kunnen begrijpen.

Mijn exemplaar van Barbier draagt het Jaartal 1832.

In 1838 verscheen ten onzent: De Hippokreen Ontzwaveling. Ten Kate had toen nog geen standpunt ingenomen.

Ten Kate! welkom in Apollos Tempelchoor;
O, stel geen toekomst door verspeelde hoop te loor,
De krans om 't jeugdig hoofd blijf de eer der grijze slapen;

[p. 175]

 

Uw speeltuig zij Uw schild, de poëzij Uw wapen,

 

Waar heel Uw hart in vlamt en heel Uw ziel voor blaakt!

 

Ten Kate! U zelf en Uw geleigeest nooit verzaakt

 

Wacht, wacht U gunsten aan een Tijdgeest af te prachen,

 

En blijf belachen wat ge in velen kunt belachen.

De man heeft eigenlijk hoop zonder grond, maar van 1838-1843 verschijnen de Bundels die ik U herinnerde en 1843 brengt Hollands Muze met iets dat au moins naar de schuldbekentenis van Beets zweemt - ik haal de regels uit het geheugen aan:

Maar zou niet fierder blik en held'rer voorhoofd komen

Waar 't nakroost zit ten rigterstoel?

Du tout!

De kerel heeft de onbeschaamdheid een paar woorden van zeker iemand aan te halen, die hij het eerst van allen ter harte nemen mogt.

Doch maakte het vers niet den minsten indruk, de Hippokreen-ontzwavelaar slechts nam er acte van om te wenschen, dat hij de belofte zijner laatste voorrede getrouw mogt blijven, nadat de Zanger des Tijds, als ik mijn deel heb gehad als Ailor-poëet¹, het zijne krijgt in:

Wat prevelt daar voor Job demoedig op zijn kniën
Gelijk een outerpaap barbaarsche litaniën
En revelt: bid voor ons, de laffe zwetsersbaas
Schept nieuwe Kanaäns en nieuwe Josuaas
En plundert heel den schat der godgewijde boeken
Om met gelogen klem te zeg'nen en te vloeken.
Helaas! mijn Neerland, U beklaag ik en het broed
Wiens leeuwrik's lentezang uw ziel weerkaatsen moet.
Porjeere's geest herrijst als Fenix uit zijn asschen,
Om aan Ten Kates hand door draf en slijk te plasschen

1 Ailor-poëet, toespeling op den bekenden regel uit het Papegaaien-Deuntje. Zie J.H. Groenewegen, E.J. Potgieter, bl. 202 (noot). Haarlem 1894.

[p. 176]

 

Zijn boetbazuin raast en blaast ons de ooren doof

 

Van zonde, twijfelzucht, en tastend ongeloof.

Waar de satyre in Quos Ego 1844 hare dagteekening kan bijbrengen, gaat het voor den criticus niet aan ons in 1866 den Ten Kate van Hollands Muze in 1843 als proef te geven. ‘Als men glad is’ glijdt men ook daardoor, maar dan moet het vlugger geschieden, met meer vaart en minder point d' appui zijn van het raisonnement van het gansche stuk.

Intusschen heb ik de Ten Kates op het gebied van twee kunsten geen vijf en twintig jaren gageslagen zonder eene gissing te hebben die hunne eigenaardigheid verklaart, maar ongelukkig kunt ge van deze geen gebruik maken, want zij is even ondeugend als onbewezen. Een volslagen gebrek aan alle begrip van het mijn en het dijn zit dien schilder en dien dichter, ja, waarin? in hunne organisatie; helpen kunnen zij het toch niet. Vader en moeder waren eerzame lieden, die ieder het zijne gaven - het vergrijp, als er vergrijp was, schuilt vroeger, grootvader en grootje waren eigenlijk geen portuur. Den man droom ik mij als een eerzamen Oranjeklant - was hij ambtenaar, ik weet het niet, maar dat staat bij mij vast, met 1795 had zijne rust uit. Over de Waal waren de Franschen gekomen en in het Haagje had zekere maréchal des logis zijn billet ten hunnen huize gekregen. Het patriotsche vrouwtje vond het vreempje aardig - hij was geen van die schriele stakkers die geen hemd aan het lijf hadden, hij bragt snuisterijen van allerlei aard mee; zonderling genoeg waren het geen fransche prullen, allemaal echt hollandsch spul. Hadden de Brabantsche dames hem die op zijn doortogt cadeau gemaakt tot souvenir d'amitié et d'amour? Grootje kon het zich best voorstellen, dat men dien man liefhad, et comme le maréchal surpassait son mari!

Verlokking heeft een gladden rand

Dus wacht U voor den kant!

[p. 177]

Grootje deed het niet, en Grootje ging er niet minder gerust den weg van alle vleesch om, - haar zoon, haar eenige, die in 1796 het licht zag, had de strengste begrippen van regt, hij bleef op een duit dood. Maar podagra en andere gebreken erven over van grootvader op kleinkind en als ik zekere dichtstukken lees en zekere schilderijen zie

dan denk ik au maréchal des logis

Verlokking heeft een gladden rand enz.

Want als dat niet in den aard zit, dan schrijft men na de Slag bij Nieuwpoort, de Inname van den Briel niet.

Mogt Uw phantasie voor de mythe warm worden, dan behoef ik U Mevrouw Bosboom's jongste bezoek niet in het geheugen te herroepen. Gij herinnert U immers hoe zij hare schoonzuster, geboren Ten Kate, schetste? Het kan tot de veelzijdigheid van onze stelling bijdragen: Dat bij de vrouwen uit dien huize de diefachtige natuur zich binnen de grenzen van het begeerende beperkt. De zielen hebben in die familie niet één geslacht en het is dus bij haar ook niet maar

Alleen de ziel geeft moed.

Vervolgd Maandag-avond.

II tot VIII.

‘God dank, het zal tenminste op die schaal niet voortgaan!’

Avez-vous peur? Dat komt er van als men ‘opinie’ vraagt. Ik zal nu van zijde tot zijde vervolgen - de groote aanhalingen zijn gedaan. Ware ik zeker geweest, dat Gij de Gids compleet hadt, ik zou U naar de bladzijden hebben verwezen.

II. Als wij in I een poging zien mislukken om Ten Kate's persoonlijkheid te vinden, maar toch eene opgave ontvangen van wat hij al zoo schreef, dan zal de Recensent op de vraag: is de kritiek billijk, niet meer antwoorden:

‘Ik weet het niet.’

Allons donc, Sainte Beuve a-t-il jamais nagé comme vous dans l'incertain, dans le vague?

[p. 178]

Neen, Ten Kate is in geen bohème litéraire opgegroeid; in 1841 nog student, werd hij in 1844, geloof ik, predikant op Marken, maar bezocht dat eiland slechts Zaturdag en Zondag om cathechisatie te houden en te preeken - was hij stellig van 1847-1850 Dominé te Almkerk - hoe hij sedert naar Middelburg geraakte en van daar naar hier, c'est connu. In Uwe plaats liet ik de aanmerking op dat zwangerschap der muze weg, - er zijn dingen van dien aard die Gij, hoe waar ze zijn, niet zeggen moogt; men misduidt ze bij U.

III. Ik eisch veel, maar ik weet dat ik eischen mag, dewijl daaraan te voldoen binnen Uwe macht ligt.

Terwijl ik de karakteristiek der kunst, die Christelijk mag heeten, op pag. 13 wat vollediger zou wenschen, zag ik gaarne in Da Costa, nog meer dan Gij doet, den Hebreeuw gehuldigd. Vindt Gij de beide deelen zijner Poëzy, toen hij nog Jood was, niet artistischer dan zijne latere? En hier ware misschien gelegenheid de juiste opmerkingen van Bakhuizen te herhalen, dat Da Costa Hebreeuw bleek tot in sympathie bij de Grieken, Aeschylus boven allen!

‘Le dessus de mon panier’, schrap het, amicissime! Gij hebt geest genoeg om de waardigheid van het onderwerp prijs te geven aan een gekheid. Want de tegenstelling is au fond: très drôle.

IV. Bravo, bravissimo! of Ge Ten Kate's eigenaardigheid grijpen mogt, zooals Gij het die van Hugh Miller deedt!

‘Maar daar is houvast aan.’

Toon dan, hoe vaak de andere U door de vingers glijdt, en wij zullen evengoed weten met wien wij te doen hebben. Bl. 16, 17 en 18 zijn warm geschreven.

V. Met V heb ik volkomen vrede, - de aanhef wordt natuurlijk gewijzigd naar het gewijzigd begin.

VI. Alleraardigst, maar allergewaagdst. Die voorstelling van Pyrrha kan - ik zeg niet kiescher, ik zeg keuriger zijn -

[p. 179]

het zijn maar de vertalingen van Jules Janin, een paraphrase, en die van Lezaud, een allergetrouwste ‘texte en regard’, die mij deze opmerking doen wagen - maar hoe ook verzacht, verfraaid, geïdealiseerd zelfs, - het gaat niet, Ten Kate's zamenspraak met zijn God in éénen adem te vermelden met Horatius en Pyrrha.

Hier moet indignatie spreken over eene voorstelling, die alle perken der aanmatiging te buiten gaat.

Ik eisch echter niet dat Gij Uw gelukkigen inval geheel zult repasseren, de gedachte is er te aardig toe. Maar als Ge daar waardig zijt geweest, waarom zoudt Gij, overgaande, niet geestig kunnen worden. Ik behoef voor wie Ernst en Kortswijl geschreven heeft, niet uit te werken hoeveel partij men trekken kan van de vraag: ‘meent de Dichter dat’? van een enkel vraagteeken.

Wat zou natuurlijker volgen dan het onderzoek, hoe sprong onze poëet, die zoo pieus is geworden, sedert de dagen zijner bekeering met de dichters uit den vreemde, waaronder zoo rare buntjes loopen, om? Ziet ge Horatius niet opdagen? Laat hij die heidenen, als deze zijne Pyrrha, aan anderen over? Een votief-tafel? Neen, een doop!

Dan hebben wij louter met den doopenden ten Kate te doen, et les rieurs seront de votre côté.

VII. Charles Nodier se frotterait les mains de plaisir, als hij Hollandsch lezen kon, zoo gelukkig wordt hij bijgebragt, maar na zoo breede beschouwing wensch ik een les in het vertalen uit de meesterlijke en mislukte plaatsen in Ten Kate's bundel bijgebragt. Ik zou daartoe vertolkingen kiezen uit stukken die iedereen kent, en liet de plaatsen eerst in het oorspronkelijk geven en dan de zijne er naast. Dan blijft het niet enkel bij eene beschuldiging in woorden dan kunnen de proeven zelve vrucht dragen. Zie niet tegen de moe[it]e op die eene veelzijdige theorie over vertalen kosten kan, Ge zult

[p. 180]

er voor beloond worden. Nodiers boutade is après tout toch maar een paradox.

VIII. Résumez, comme il vous plaira, ook wat ik geschreven heb, welk Uw oordeel zij.

Van harte de Uwe.

Hierbij een proefje, wat Runeberg is, eenvoudig vertaald en wat Ten Kate er van maakte. Ik gevoel wel lust den ganschen Broeder van de Wolk zoo eens te juxtaposeeren:

Tusschen hooge boomen weggedoken,
Liet het pachtershuis zijn schoorsteen rooken
Ver van 't slagveld, ver van 's waerelds zorgen,
Bleef de plek voor 's vijands oog verborgen.
Vreedzaam graasden voor de deur de lammeren,
Al het nieuws van bloed en oorlogsjammeren
Bracht de gier, die in den stormwind kraste,
Bracht de rave, die op lijken braste,
Bracht de bloedwolf, die zijn offeranden
Naar zijn hol droeg tusschen roode tanden.

La rime est une esclave et ne doit qu'obéir.

Maar heeft de weerbarstige slavin alleen schuld aan de verandering, welke de rijmlooze regels, uit het oorspronkelijke ondergingen?

Hoog het bosch in lag de schaam'le woning,
Diep het woud in, verre van den weg af
Die sinds 't herfst werd, bittren krijg zag voeren.
Geen verspieder, die het plekje ontdekt had.
Over 't vonder, dat naar de akker leidde
Kwam de voet geens vijands. Oorlogsmaren
Bragt de raaf slechts, krijschend uit de wolken,
Of de gier, verzaad in 't pijnloof zittend,
Of de wolf het bloed zoo gretig lekkend
Van den buit, dien hij ter heikrocht sleepte.

[p. 181]

II¹

Circonstances Atténuantes.

De wenk aan Ten Kate werd besloten met:

‘Wij denken onwillekeurig aan Pope's

't Is sir, your law, - and ‘Sir, your eloquence’
Your's Cowper's manner - ‘and your's Talbot's sense’.
-----------------
‘My dear Tibullus,’ if that will not do,
Let me be Horace, and be Ovid You;
Or, I'm content, allow me Dryden's strains,
And you shall rise up Otway for your pains.

1 Deze aanteekeningen hebben betrekking op de paragrafen van B.H.'s primitief opstel, en van Potgieters eigen brief.

III

E.J.P. aan C.B.H. vóór dertig jaar.

‘Parisina van Lord Byron’,
door N. Beets en J.J.L. ten Kate vertaald.²

Slot - karakteristiek voor 1838 toestand.³

2 Zie Potgieter's Kritische Studiën I 230-232.

3 Zie Potgieter's Kritische Studiën I 241-242.

IV

1842. Bakhuizen's Schets,
Ten Kate versus Bilderdijk:

De navolgingsziekte des grooten Zangers heeft hare verschillende nuancen: de symptômes zijn niet altijd dezelfde. Oud en jong, Jan en alleman der Dichterenbent, al konden zij geen Hollandsch schrijven, schreven Bilderdijksch. Als de Schilders, die zich Rembrandts droomen zoodra het fluweelen mutsje hun hoofd bedekt, meenden zij Bilderdijken te zijn, wanneer zij plicht en recht durfden spellen, en wareld op bepareld lieten rijmen. Het was eene doodonschuldige lief-

[p. 182]

hebberij! - Eene andere nuance! Bilderdijk, ongelukkig en miskend, klaagde onophoudelijk over de wereld, en in vele opzigten had hij er reden toe. Zijne navolgers, al waren zij met aardsche schatten en genoegens overladen, overschreeuwden den meester met hunne klagten - de Lazareth-Poëzy heeft men ze ergens genoemd - of droomden van ramp en miskenning door hun ondankbaar Vaderland: Ingrata patria, ne ossa quidem habebis! - en niet ieder hunner had het talent, om na weinige jaren den draak te steken met zijne eigene manier. Thans geven deze Zangen des Tijds ons een voorbeeld eener andere soort van imitatie - die der Bilderdijksche politiek! Wat wij in Bilderdijk vergeven, - neen! wat wij in hem, als het gevolg eener strenge consequentie, somtijds vereeren, is hem eigen, - is één met - is onafscheidelijk van zijne individualiteit. De Balling 's Lands - als hij zich gaarne noemde -

De balling, wien 't geweld uit have en erf verstiet,

mogt en moest de politieke inzigten koesteren, die wij overal bij hem aantreffen. Zijn streng vasthouden aan het absolutistische beginsel, - zijne denkbeelden over revolutie, - zijne beschouwing van de gebeurtenissen zijns tijds, - zijne gehechtheid aan het Huis van Oranje, - zijn doldriftig uitvaren tegen al wat Fransch is, - het is alles waar in den man, die het slagtoffer geweest was der begrippen, waarvoor hij streed. Maar verbeeld u den ijverigen Oranjeman, met zijne herinneringen aan den Stadhouder, - verbeeld u den teruggekeerden balling in zijn stijf en ouderwetsch gewaad, - verbeeld u dat overblijfsel eener vroegere periode te aanschouwen in eenen jongeling dezes tijds, - in eenen Student aan de Utrechtsche Akademie, in den jare 1841!’

V

Zou het een ongelukkige greep zijn den Ten Kate, die van

[p. 183]

1839-'41 verscheiden stukken vertolkte, in 1841 op te voeren met deze karakteristiek - de plaats is het waard, - hem in 1843 na zijn Hollands Muze een andere geloofsbelijdenis te laten afleggen, te zien hoe hij die hield en zich verder op Uw wijze met de verschillende herscheppingen van den Proteus te vermaken. Uw Sterrewacht durf ik niet in. Hij waggelt mij wat! Er volgen bij Bakhuizen bewijzen om de aanklagt te staven. En nu zijn slot:

VI

‘Poëzij voor mijn Vaderland. Ziedaar den naam, dien de Dichter toekent aan deze Zangen des Tijds. Is het Vaderlandsche Poëzij? Zeker, de meeste Gedichten staan met de gebeurtenissen der laatste jaren in eenig verband: - maar is het daarom een nationaal beginsel, dat hem bezielde, dat de Zangen van dezen Bundel karakteriseert? Kinderachtig geschreeuw tegen den tijd, - onophoudelijk wierook zwaaijen, - is dat het kenmerk van Vaderlandsche Zangen? Vondel! wie was meer Hollander dan hij? Maar hij was Vaderlandsch Dichter bij uitnemendheid, niet slechts, wanneer hij de loftrompet voor Frederik Hendrik stak, maar evenzeer als hij de Vorsten en Regeerders zijns tijds met den geessel der Poëzij vervolgde. Intusschen gaarne gunnen wij in dit opzigt den Schrijver zijne denkbeelden - denkbeelden, welke in een naauw verband staan met individuële inzigten en subjectieve overtuiging - die de onze niet is.

Albert! Albert! gij, die uwe klagten niet wederhouden kondt, omdat geen Dichter regt deed aan de gebeurtenissen dezer dagen - hoe zou het u te moede geweest zijn, wanneer gij deze Zangen des Tijds hadt gekend?’

Zoo dat ik ze dertig jaren later nog naar den drommel wensch.

Bakhuizen wijst Ten Kate in het verschiet den pas gestor-

[p. 184]

ven en rasch vergeten Van der Hoop en den Marquis de Thouars.