| |
| |
| |
[Adieu, o! werelt, vol phantasyen]
Nae de Wijse: Bedroefde hert wat, &c.
Adieu, o! werelt, vol phantasyen,
Adieu al 's werelts ydelheydt,
Ick wil my in den Heer verblyen,
En doen gelijck sijn Woordt my seydt.
My kan doch van de werelt niet komen
Dan ydelheyt en swaer verdriet,
Druck en ellend, 't eeuwigh verdoemen,
Daerom ist best datse van my vliedt.
Dus wil ick my tot Godt begeven,
En scheyen van de werelt quaet,
En nae den wille des Heeren leve,
Al ist dat my de werelt haet.
Ick weet waerom, dus ben ick vol vreught,
En waerom datse my begeeft,
Ick heb mijn hert gestelt tot deughde,
En op den Heer die my liever heeft.
Iae die my lief had eer ick hem kende,
Doen ick noch lagh in sonden blint,
Iae doen ick leefde in swaer ellenden,
Doen heeft den Heere my doch bemint.
Gheluckigh ben ick, 't gaet my na wenschen,
't Fortuyn heeft my te recht gedient,
Al wordt ick gehaet van de menschen,
Ick hoop te wesen des Heeren vrient.
Want saligh is men nae Christus reden,
Als men wort van de menschen versmaedt,
En oock gelastert met onnutheden,
En segghen allerleye quaedt.
| |
| |
Ist anders datse daer in faeljeeren,
Sijt vrolijck en in Godt verblijdt,
V droefheydt sal in vreught verkeeren,
En van den Heere gebenedijdt.
Al wort men van de werelt mispresen,
Het is hier doch een kleyn termijn,
Als men maer Godt van herten vreesen,
En voor hem aengenaem mach zijn.
Wat ist of my de menschen haten,
Gelijck men seydt, alst Godt behaeght,
Ick wil my op den Heer verlaten,
't Is beter benijdt dan beklaeght.
Met wel-doen sal men altijdt voor-komen
d'Onwetenheydt des sotten mensch,
En sien op 't Exempel der vromen,
Hoe Godt haer geeft alles nae wensch.
O! mocht ick doch met lijdtsaemheden
Mijn ziel besitten nae Godts Leer,
Houden met alle menschen vrede,
Dat is mijn bidden van u, o! Heer.
Verduldigheydt wilt my verleenen,
Dat is, o! Heer, het noodigh Eenen,
Dat ick mach zijn van u getal.
Gelijck men seydt, wat's in de werelt,
't Is doch vleesch-lust en hooge-moedt,
En lust der oogen, hoe schoon beperelt,
Maer dat is al ydel gebroedt.
En 't geeft haer vreemt, en 't wort mispresen,
Dat men geen meer met haer en gaet,
In 't on-godlijck en werelts wesen,
En seggen daerom alle quaet.
Ick wete en vind seer klaer beschreven
| |
| |
Hoe dattet in de werelt gaet,
Al die Godtsaligh willen leven,
Die wort van de werelt versmaet.
Want waer men van 's werelts gesinden,
De werelt soud ons lief hebben wel,
Maer nu zijn wy 's Heeren beminden,
Daerom haet ons de werelt fel.
Maer weest ghetroost, seydt Christus klaerlijck,
Tot sijn uytverkorenen, want
Ick heb verwonnen de werelt waerlijck,
En u verlost van u vyandt.
Adieu, o! werelt, vol valsch behagen,
Van u te scheyen, dat is my lust,
Ick hoop my nae Godts wille te dragen,
En soecken mijner zielen rust.
I.H. Pos.
|
|