Zanglievende uitspanningen

[p. 119]

De weduwe.

Stem: Daal blinkend Serasijnendom

Schutte, Gez. D. III. p. 33.

Gelijk een bloempje, moedeloos,

Geschud, gewiegd, bewoogen,

Den wind schept zonder tusschenpoos,

En traantjes draagt in de oogen;

Zoo tril ik, daar mijne Echtgenoot
Moest knielen voor den bleeken dood,

Mijn moed is weggezonken!

ô Zwaare schok! mijn Echtbed kraakt!
ô Norsche pijl! die 't leeven raakt

Van die mij was geschonken!

[p. 120]

 

Mijn Elimelech is niet meer!

 

Mijn lust, mijn vergenoegen!

 

Wij, die zoo zoet gepaard welëer,

 

Elkanders lasten droegen!

 

Wij heilig lagchende of bedroefd,

 

Dan eens gezegend, dan beproefd,

 

Al worstlend door de stroomen,

 

Elkaêr getrouw in lief en leed,

 

Verbonden door den Tempelëed,

 

Wij zijn elkaêr ontnoomen!

 

 

 

Ook is mijn Machlon weggerukt!

 

Dat nu mijne oogen vlieten!

 

Ook is mijn Chiljon afgeplukt,

 

In 't Land der Moäbieten!

 

Mijn Orpa geeft een liefdeblijk;

 

Maar wie is aan mijn Ruth gelijk?

 

Zij blijft mij vergezellen:

 

Ziet Stadgenooten! ziet mijn smart!

 

Hoe hijgt, hoe slaat dit Weduwhart!

 

Hoort Marah ramp vertellen.

[p. 121]

 

Ik zal het donker Weduwkleed

 

Tot aan mijn sterfbed draagen;

 

Maak Heer! die Weeuw noch Wees vergeet,

 

Mij lijdzaam onder slagen.

 

Mijn groote Maaker is mijn man;

 

Die alles voor mij schikken kan!

 

Mijn Goël! Puik der vrinden,

 

Dien ik mijn Boäs noemen mag,

 

'k Zal in U, schoon 'k geen' Obed zag,

 

Een Elimelech vinden.

 

 

 

'k Mis, ja, den steun van 't huisgezin,

 

Den braafsten pligtbetragter,

 

Het voorwerp mijner reine min,

 

Den liefsten smartverzagter,

 

Den vroomsten man, de beste hulp,

 

Wiens godvrucht mij, in onze stulp,

 

Zoo heilzaam onderrichtte,

 

In wiens gebed, gesprek, gedrag,

 

Ik 't minlijk trekkend voorbeeld zag,

 

Dat mij in alles stichtte.

[p. 122]

 

Ik schrei mijn bangen boezem leêg!

 

ô Jesus! schenk mij kragten!

 

Och of bedaarde droefheid zweeg!

 

En op uw hulp bleef wagten!

 

ô Echtvriend! die gezaligd zijt,

 

Uw Weduw snakt ook naar dien tijd,

 

Dat ze eens met u moog' weeten,

 

Wat blijschap in den Hemel woont;

 

Gij, die naast Jesus zit getroond,

 

Zult mij daar nooit vergeeten.