Gedichten. Deel 3

[p. 261]^origineel

Lykgedachtenis voor den uitmuntenden dichter Hubert Korneliszoon Poot,
Overleden binnen Delf den 31 der Wintermaent 1733.

Hoe dootsch, hoe droevig, en hoe naer

Zyn nu der Zanggodinnen toonen?

Apollo zucht en treurt met haer,

Omdat de beste zyner Zoonen,

Die hy van zyne tedre jeugt

Af opgevoed had in zyn' tempel;

Die altoos was der Muzen vreugt,

Helaes! te vroeg den droeven drempel

Van 't huis der dooden moest betreên,

Hoe heerlyk ook zyn dichtzon scheen:

[p. 262]^origineel

 

Men zegt, dat Febus zyne lier

 

Uit rou wil aen de wilgen hangen,

 

En dat de negen Zusters schier

 

Geen lust meer hebben tot gezangen,

 

Omdat heur lieve broeder Poot,

 

Die Aertspoëet en Fenixdichter,

 

Te ontydig bei zyne oogen sloot.

 

Helaes! daer legt de grootste stichter

 

Der dichtkunst. treur o Helicon,

 

Droog uit, o zilvre Hengstebron.

 

 

 

Men hoort de Muzen thans om stryd,

 

De dood van hunnen vriend beklagen;

 

Calliopé vraegt met verwyt,

 

o Schikgodinnen! wat behagen

 

Had gy in 't sterflot van den geen'

 

Dien ik zoo tederlyk beminde,

 

Wiens Dichtkunst, grootsch en ongemeen,

 

Zoo wel van vremden als van vrinden,

 

Op zynen prys wierd hoog geschat,

 

Omdat hy al myn kunst bezat?

[p. 263]^origineel

 

Wie zal nu met verhevenheid,

 

Zoo kunstig tael en zangen mengelen?

 

Wie zal nu met dat fix beleit,

 

Al 't schoon der Dichtkunst samenstrengelen?

 

Al werkt ge alteelende Natuur

 

Van nu af aen, in duizent jaren

 

Bezielt gy niemant met dat vuur,

 

't Geen speelde in 's Dichters heldre snaren,

 

Ten zy gy deelde in Pindus druk

 

En wrogt op nieu een wonderstuk:

 

 

 

Maer ach! al is uw macht zoo groot,

 

Om nog meer wonderen te teelen;

 

Gy zult geen Landtman als myn Poot,

 

Zoo kunstig op Parnas doen speelen,

 

Hy zong, hoe dat hy de Eerste was

 

Van al de Nederlandsche boeren,

 

Die 't Zanggodinnendom belas

 

Dat het zich by den ploeg liet voeren,

 

Gewis zal hy de leste zyn,

 

Zoo lang de zon 't heel-al beschyn.

[p. 264]^origineel

 

Wat wonder! wie heeft oit gehoort

 

Dat in een van de waereltsdeelen,

 

Een landschap bracht een landtman voort,

 

Die ieders oor en hart kon streelen

 

Door zyn vergode Poëzy?

 

Die Eere hebt gy wechgedragen,

 

Gezegent Abtswout, ja hoe bly

 

Quam elk van uw geluk gewagen,

 

Als Poot aen uw kristalle vliet

 

Speelde op het zevenmondig riet.

 

 

 

Nu zwygt die welbegaefde tong,

 

Die zoo veel hemelsche gezangen

 

Tot lof van zynen Schepper zong,

 

Waerdoor hy elk by 't oor kon vangen

 

En kluisteren aen zyne lier.

 

Als 's waerelds Heiland was gebooren

 

Toen liet hy, als door hemels vier

 

Bezielt, zich by zyn kribbe hooren,

 

Daer hy als d' Englen bly te moê

 

Hem zwaeide zynen lofzang toe.

[p. 265]^origineel

 

Zong hy den uitgang van Godts Zoon,

 

Den Vorst van levenden en doden,

 

Dan sloeg zyn harp een' droeven toon,

 

Die 't hartste hart als dat der Joden

 

Deed beeven; doch wanneer die Helt

 

Waerdoor de koningen regeeren,

 

De dood had onder zyn gewelt,

 

En over 't graf quam triomfeeren,

 

't Was of myn vriend dan hier op aerd'

 

Zyn zang met d' Englen had gepaerd.

 

 

 

Myn Zanger zong, noit zingens moê,

 

De welkomst van een' Jonggebooren,

 

Met heilwensch zyne vrienden toe;

 

Hoe kunstig liet hy zich ook hooren

 

Als Erato by 't lief gevlei

 

Van twee verliefde lieve harten?

 

Het pluimgediert, 't geen in den mei

 

Al wat 'er leeft tot min komt tarten,

 

Moet zwichten voor zyn minnetoôn,

 

Dit tuigen zelf de minnegoôn.

[p. 266]^origineel

 

Zyn Bruiloftszangen deên de vreugt

 

Van Bruid en Bruigom vaek vermeeren;

 

Hoe vrolyk was de bloem der Jeugt

 

Als Poot haer trouwfeest quam vereeren?

 

Dan was de blydschap regt volmaekt:

 

Maer moest hy weêr een doô betreuren,

 

Dan had zyn Lykzang elk geraekt;

 

Dat kon het droevig hart opbeuren

 

Van een', die vriend of echtgenoot,

 

Verloor door de onverzoenbre dood.

 

 

 

Wie oit door kunst of wetenschap,

 

't Zy door den tabbert of den degen

 

Beklom der braven eerentrap,

 

Die deed' myn Poot onsterflyk leven

 

Door zyn verheven Lofgedicht.

 

Wat disschen zyne Mengelzangen

 

Een schat van wysheit op? niet ligt

 

Zal iemants hooft zyn kunst omvangen,

 

Al stont hem Griek en Romer by

 

Ten zy Natuur was aen zyn zy:

[p. 267]^origineel

 

Mogt Romen dan en Mantua,

 

Venusium en Sulmo roemen,

 

Op Dichters zonder wederga,

 

Eene eer die waerdig is te noemen:

 

Het nedrig Abtswout roemt met regt

 

Ook op zyn groten ingebooren;

 

Al quam die naem, gelyk men zegt,

 

Veel Leeuwendalers noit te vooren,

 

Het zal door Poot met roem geacht

 

Zyn, tot in 't leste nageslacht.

 

 

 

Myn wieg, 't vermaert en Prinslyk Delf,

 

Wiens lof veel hoger dan zyn tooren

 

Opklom tot aen 't azuur gewelf,

 

Al voor twee eeuwen en te vooren,

 

Toen Muzius door zyne lier

 

(Die 't gulde licht hier eerst zag dagen)

 

Verkreeg met roem den lauwerier

 

Door 's keizers hand hem opgedragen,

 

Zag ryzen uit zyn vruchtbren schoot

 

Het Delfsch orakel, Huig de Groot.

[p. 268]^origineel

 

Dit was genoeg, om eeuwen lang

 

Op vleugels van de faem te zweeven;

 

Maer sta my toe in dit gezang,

 

Dat Poot na 't sterven u doe leven;

 

Zyn graf zet u veel luister by:

 

Rust in uw schoot het kout gebeente,

 

Van d' eeuwige eer der Poëzy.

 

Wel schryft dan op zyn grafgesteente,

 

Hier sluimert POOT, die in zyn tyd

 

Zyn naem voor 't sterven heeft bevryd.

REINIER BOITET.