Gedichten. Deel 2

[p. 420]

Berou.

De Godtloosheit, die noit naer boven ziet,

En hier zoo graeg een eeuwigh huis wou bouwen,

Bemoeit zich met den staet der ziele niet,

En acht het nut maer pynigend berouwen

Voor zotterny, en een te vroege hel.

Zy zou te nô haer' wellust laten steuren,

En weet niet, dat een zaligh zielgequel

Den sleutel draegt van Godts genadedeuren.

Haer dwaesheit ziet de dingen avrechts in;

Vooral die deugt en heil en hemel raken.

Hoe kan men oit met een' verdwaelden zin

De stille reê der zoete rust genaken!

O gy, die u met Godt verzoenen wilt

Of met den mensch, misschien door u beledigt,

Omhels 't berou: hier dient geen' tyt gespilt

Totdat gy u in 't einde voelt bevredigt.

De toornegloet die ons verteeren wou

Wort best gebluscht met tranen van berou.