Gedichten. Deel 2
(1728)–H.K. Poot[p. 420]origineel
| |
Berou.
De Godtloosheit, die noit naer boven ziet,
En hier zoo graeg een eeuwigh huis wou bouwen,
Bemoeit zich met den staet der ziele niet,
En acht het nut maer pynigend berouwen
Voor zotterny, en een te vroege hel.
Zy zou te nô haer' wellust laten steuren,
En weet niet, dat een zaligh zielgequel
Den sleutel draegt van Godts genadedeuren.
Haer dwaesheit ziet de dingen avrechts in;
Vooral die deugt en heil en hemel raken.
Hoe kan men oit met een' verdwaelden zin
De stille reê der zoete rust genaken!
O gy, die u met Godt verzoenen wilt
Of met den mensch, misschien door u beledigt,
Omhels 't berou: hier dient geen' tyt gespilt
Totdat gy u in 't einde voelt bevredigt.
De toornegloet die ons verteeren wou
Wort best gebluscht met tranen van berou.
|
|