Gedichten. Deel 2
(1728)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 405]
| |
Die in het magtigh Amsterdam
U onverwacht ter ooren quam;
Dies poog ik uw beleefde gunst
Dien waen t' ontnemen door myn kunst,
Terwyl gy moedigh aen de zy
Van Themis gaet, tot roem van 't Y.
Ik wensch dan eerst, vermaerde Heer,
Dat d' onschult noit uw stem ontbeer',
En dat uw doot ons spade koom'
Bedroeven van den Aemstelstroom.
Verwacht geen bleeke schim, roemwaerde Van den Ende;
De Faem stroit vreemde logens uit:
Zy schryft gezonden doot.
Hier magheen dicht op staen, waerdoor de spraek zich wende.
Welaen, myn citer, uw geluit
Legg' mynen welstant bloot.
Ik leef, en eer de gunst der siere Zanggodessen.
De drie Gezusters spinnen nogh.
Wie kent zyn lot voorheen?
Sta pal, begaefde Helt, en keer die lykcypressen
Van myn geruste deuren toch:
Men schrikt hier voor 't geween.
| |
[pagina 406]
| |
Dat liever d' eedle roos myn jeugdigh hooft versiere;
Want zoo men groote zaeken eens
By kleene voegen magh;
Geen wrede moeder doemt myn' lotstok fel ten viere.
'k Ga zingen van iet lang verleêns
Op dezen blyden dagh.
Toen Thezeus holle kiel d' Egeesche baren kloofde,
Om 't monster van Pazifaë
Te zoeken in zyn nest,
Droeg 't zeil den zwarten rou, naerdien de vrees geloofde,
Dat zyne kracht met bitter wee
Zou zwichten voor die pest.
Doch d' eedle helt verwint, en keert met zege weder,
Maer wort door blyschap, tegens 't woort,
Aen 't eigen zeil gekent;
Dat ziet zyn vader rasch, en stort in zee zich neder,
Pas eer de vreugt, bly aengespoort,
De straet zet overendt.
Dus moet men ook de tong van 't wilt gerucht mistrouwen;
Zy maelt in 't wout, te vreemt van trek,
Dolfynen, breet van kieu.
Hoe klonk Orestes doot in Argos hofgebouwen
Eer zyne kling den boozen nek
Van 't geile paer doorhieu!
| |
[pagina 407]
| |
Elektra droeg quansius de dootbus van haer' broeder,
En plengde tranen in zyne asch,
Bedrogen door deez' bô.
Van wat wanschapenheên is d' ydle Faem geen moeder?
Zy hoort, helaes! en spreekt te rasch.
Een wyze ziet haer nô.
Zy zal Themistokles een lantverrader noemen,
Sokraet een vrient van vreemde goôn,
Boëthius ontrou.
Therzites, met geen recht in 't Grieksche heir te roemen,
Draegt, als 't haer lust, een lauwerkroon,
Achilles hiet een vrou.
Licht verwt ze myne ziel met houtskool by de vreemden,
En wringt de klanken van myn' naem
Verkeert uit haer trompet.
Ik vier nochtans de deugt, en prys in groene beemden
Het hart wiens loop door woeste braem
Noch distels wort verlet.
Maer 't lust my langer niet van deze stof te reppen.
O van den Ende, voed geen pyn,
Noch staer op iet gerings.
De Faem tracht meest uit niet een' Polifeem te scheppen,
En toont, als spiegelkristallyn,
De rechte zyden slinks.
| |
[pagina 408]
| |
Ik wensch het dootgerucht den naeren mont te stoppen
Terwyl uw gunst myn' geest bestraelt,
En moedt en leven geeft.
Och waerom zou ik aen de droeve grafdeur kloppen
Zoo lang myn zanglust adem haelt,
En gulle vrienden heeft?
MDCCXXII. |
|