|
| |
| |
| |
Tegens de Eerdieven. Aen Gratianus.
Gawech, vervloekt gespuis; dees plaets is rein en heiligh:
Ik spreek met mynen Vrient,
En smeê den blixem vast, wiens kracht uw kop verdient.
Vlied wech; 't is hier niet veiligh.
Kruip in de nachtspelonk daer gy myn' luister smoort,
En overpeins dan eens uw' helschen glorimoort.
Versteek u; maer hoe 't ga, myn gramschap zal u vinden,
En treffen, dat het kraekt.
Als een getergde leeu zal ik, van spyt geraekt,
Uw' bittren trots verslinden.
Of meent ge in stryt te zyn met een elendigh man,
Die door den ouderdom zich niet verweeren kan?
Al zyt gy voortgebragt van roestige yzerklippen;
En zoogster eene slang en felle tygerin;
Al blaest gy uit uw lippen
| |
| |
Den barsen noordewint; al is uw hart van steen,
Myn wraek zal evenwel u schillen tot op 't been.
Myn levenstyt bereikt nu meer dan dertigh jaren,
Maer noit ben ik met gloet
Van straf (eens uitgezeit) den snooden overmoedt
Ik worde zonder schult voor speer en kling gedaegt.
Doch merk en voel, hoe zich een moedigh kamper draegt.
Getrouwe Gratiaen, zie hoe myn lot u dagvaert:
De liefde vreest noch schroomt.
Weeg met onzydigheit het geen my overkoomt,
En scherp 't rechtvaerdigh slagzwaert.
Zoo trappe uw vroom gemoet, dat my zoo dierbaer is,
Zeeghaftigh op den nyt en alle hindernis.
Ik weet wel dat myn dicht u reden geeft tot klagen,
En zuur valt als de doot:
Dan Vrient, men kent een' vrient in 't nypen van den noodt,
Een ander hoort myn' zang, en gy alleen 't geschrei;
Maer weet ook, dat ik u den ryksten krans berei.
Doch gy, o draekekroost; koom uit, en trê wat nader.
Wat is 'er toch geschiedt?
Hang by uw lastertael (want anders gelt ze niet.)
| |
| |
Verworgt heb met den strop: of schat uw beerenäert
Zoo klein een wanbedryf niet eens de pyne waert?
Ik ben een mensch: hier is niet eedlers noch geringers.
't Geen zwak is struikelt rasch.
Doch gy ziet elx vergryp door een vergrootend glas,
En 't uwe door de vingers.
Ik zou hier melding doen van 't negende Gebodt;
Maer waertoe ydel werk? gy acht toch mensch noch Godt.
De waere fabeltael laedt elk twee euvelzakken
D' een is geheel vervult met onze gruweldaên,
En hangt langs rug en hakken;
Maer in den andren steekt het quaet van andre liên,
Die drukt ons op de borst, en weert het ommezien.
O ezels, bergt uw oor; ik tref op 't onverwachtste,
En weet wel, dat gy klaegt,
Hoe 't zevende van Godts tien Woorden u mishaegt,
Of hoe gy over 't achtste
Met lange vingeren en klaeuwen heenegrypt.
Dat 's braef: maer spoeit u wat; uw straf en vonnis rypt.
Wat of my overging, dat ik uw hart betroude
Gy lokte my aen 't werk, dat schendigh nederviel
| |
| |
Dus loopt een graege beer in 't bosch om honigh uit,
Maer keert, eilaes! te rug met angels in zyn huit.
Ik heb (ontkent het niet.) u dikwyls dienst bewezen.
Myn loon is lasterspraek.
Gy Wolf, had meer bescheits toen 't been stak in uw kaek;
Want, door de Kraen genezen,
Spraekt gy, op 's vogels eisch: Uw leven zy uw loon.
Wat dunkt u, helgebroet, dat leven rooft en kroon?
Hoe moet, o Gratiaen, u dees vertelling raken
Gy blyft my, gy alleen blyft my tot nogh getrou,
En zult my noit verzaken.
't Gebou der vrientschap is hiertoe te hecht en vast
Bestorven tusschen ons, ten trots van overlast.
'k Beminde uw deugden lang; maer nu my onheil griefde
Ik schyn in uw gemoet met diamant gehecht
Gy trekt u myn belang en onschult moedigh aen,
Terwyl de vleiery en schynmin heenegaen.
Eer ik dan immer uwe oprechtheit zal vergeten,
Eer ik uw gunst vergeet, die mynen yver loont,
Zal 't yzer honigh zweeten;
| |
| |
Het hemelront zal eer staen quynen zonder blaeu,
De starren zonder glans, de rotsen zonder schaêu.
Maer vreest ge, o waerde Vrient, voor naem- of eerverslinding,
Zoo schuwt my toch de stadt.
Daer hebt ge een spook, waervan noit boer recht kennis had,
(My leerde d' ondervinding.)
Een gaeu en geestigh spook, Godtwouts, dat hoort en ziet,
En uitstroit voor iet waers 't geen nogh niet is geschiet.
Het lant, het stille velt, het eenzaem buitenleven
Is best tot rust bequaem:
Men vint 'er zoo geen beuls en dieven onzer faem.
Waer ik op 't lant gebleven,
Dat zonder veinzery blymoedigh spreekt en zingt,
'k Vondt nu den Duivel niet wiens heir myn eer bespringt.
De stadt mengt lof met leet: wie zou 'er oit naer haken?
Ter werelt wort gebragt, en, op zyns levens endt,
Is d' ongelukkigste, myns oordeels, zeker niet.
'k Zie 't vleiende gerucht by 't schreiende verdriet.
Hoe 't zy; 'k wil liever een vergeten lantman wezen,
Dan overal bekent, te jammeren van wee,
En 's adders tong te vrezen.
| |
| |
Zie toe, beleefde Vrient, hoe gy uw gangen stiert,
En hoed u voor 't vergif dat my geschonken wiert.
D' omziende schroom belet my 't heilloos volk te melden
't Geen ons in 't aenzigt spuwt.
Aertspesten, daer de zon voor aerzelt, 't licht voor gruwt,
Ik noem u helsche helden,
Doch moet voorzigtigh zyn, of vinde, vry niet schaers,
In u, met Ibikus, gewis myn moordenaers.
Denkt echter noit dat ik uw booze grim zal wyken
In 't stryden voor de vuist.
Bezit gy gelt en goet, welaen: maer heb ik juist
Daerom de vlag te stryken?
Weet hoe gy 't kreegt. dees stadt wort heden geregeert
Door Heeren dien het lot der armen bitter deert.
Veel menschen ken ik wel die worstlen met de baren
Doch nimmer zeide ik oit; (dat Godt getuige zy.)
Zulx moet' hun wedervaren.
Gy, averechts geslacht, bespot eens anders noodt:
Maer 'k zie van spyt en schaemte u reê zoo bleik als loot.
Ga by den eedlen leeu eens in het wout ter schoole;
Of heeft u slechts gezien met innigh zielverdriet.)
Hy geeft zich uit den hole,
| |
| |
Doch wroet in 't ingewant der kleine dieren minst,
Noch zoekt in 't quetsen der ootmoedigheit zyn winst.
Zou ik nochtans voor u oit laf ter aerde bukken;
Dat keere 't hemelsch ryk.
Acht my voor blint en doof, zoo moet ge u, wyk op wyk,
Zulx eischt de billykheit, indien gy oit dat woort
Uw gansche leven lang verstaen hebt of gehoort.
Maer 'k vind my doof noch blint: daer kunt gy staet op maken.
Klopt aen uw dootsche deur, en vint uw boosheit al.
Waervan zoo ik iet zei, 't zou zyn alsof myn hant
Een' druppel greep uit zee, een zantje nam van 't strant.
Myn deugt bereit u smart: en dan zal ik eens lachen
Vrees altyt voor het quaet dat billyk wort voorzeit.
En bidden voor uw graf myn kunst om lauwerblaên,
Maer dan zal Poot als een onbuigbaer stokbeelt staen.
|
|
Auteursrechtvrij