Gedichten. Deel 2
(1728)–H.K. Poot[p. 163]origineel
| |
Thirzis. Amaril.
Thirzis.
AMARIL, sieraet der maegden,
Wensch van 't eerbaer vryersdom;
Zoo me oit zwier en zeên behaegden,
't Waren d' uwe. kom, ai kom.
't Is uw Jaerdagh; en dees linde
Spreit haer schaêu op 't malsche gras.
Zit hier neder, Zielbeminde;
Nimmer quam 't zoo wel te pas.
| |
[p. 164]origineel
| |
Amaril.
Dat myn jaerdagh is verschenen
Raekt my meest, en maekt me bly.
Maer wat moogt ge, o Thirzis, meenen
Met dees tael, zoo los en vry?
Zit hier neder! 't mogt me rouwen.
Zielbeminde! ben ik die?
'k Durf uw woorden schaers betrouwen,
Omdat ik in 't hart niet zie.
Thirzis.
Kost ik dat u heden geven
Uit myn' boezem, gy zoudt daer
AMARIL in zien geschreven
Door het Kint dat van uw hair
Goude peezen voor zyn boogjes
Heeft gebreit, en my gewont
Uit den hemel van uw oogjes.
Op myn tong leit 's harten gront.
Amaril.
O simpele vogels, de listige knippen
Bedriegen u schendigh door 't veinzende voêr.
't Zoet fluitje speelt vrede, 't loos net dekt den vloer
| |
[p. 165]origineel
| |
Der weiden, waerop gy uw' welstant laet glippen.
Hoe blint zyn de klippen in 's minneryx zout!
Men troont met goê woorden, en loont met snô koorden.
Van hondert pas een die 't beloven recht houdt.
Thirzis.
'k Hoop niet, dat men my wil tellen
Onder d' ongetrouwe schaer.
Doch hoe 't zy; een' wensch te stellen
Op den ingang van uw Jaer,
Meen ik, dat geen leet kan geven.
AMARILLIS, dezen dagh
Zal ik vieren al myn leven,
Zoo 'k uw gunst verwerven magh.
Amaril.
Maer jongeling, die zal men laet verkrygen
Door vleiery. een maegt zy zacht en fier.
Gy moogt ook wel van myn' verjaerdagh zwygen,
En smoort schier, dunkt me, in ydel liefdevier.
Die my iet wenscht, dat elk in vrede laet,
Behoort te zien op 't nut van mynen staet,
Maer niet op eigenbaet.
| |
[p. 166]origineel
| |
Thirzis.
'k Zoek uw heil met al myn zinnen,
Heuschte Schoonheit van het lant.
Dus moete u 't Gezagh beminnen
Dat de kroon van Alles spant.
Maer hoe gaen de tyden heenen!
Arger volgen beter staêg.
Gy, van 't mildt geluk omschenen,
Volgt dies ook de min te traeg.
Amaril.
O wentelende jaren,
Zult gy oit slimmer zyn dan nu;
Zoo wensch ik noit te paeren,
En schrik alrê voor u.
Thirzis.
Maer evenwel een jong gemoet ...
De werelt wort door min gevoedt,
Die strekt haer tot pylaren,
En schenkt in 't zuur het zoet.
Amaril.
'k Eer de vryheit, eer der knaepen.
Gulde boeien klemmen ook.
| |
[p. 167]origineel
| |
Thirzis.
Niemant is voor zich geschapen
Slechts alleen: en waer ontlook
Oit een bloempje, dat den menschen,
Naer hun wenschen, vreugt bestelt,
Zoo 't op 't steeltje moet verquynen,
En verdwynen in het velt?
Amaril.
THIRZIS, 'k ben door uw gezangen
Schier gevangen: doch sta af.
'k Hoor wat in der haegen doren.
't Wout heeft ooren. dan hoe straf
Handelt Cypris! vier 't verjaren
Van deez' dagh: 't behaegt my wel.
Maer 'k zal nu niet ront verklaren,
Waer ik uwen zang voor tel.
Thirzis.
Daer spreekt nochtans uit uwen mont een engel
De zoetste tael.
Wie weet, of hy niet onze liefde strengel'
In 's hemels zael!
| |
[p. 168]origineel
| |
Hierop moete u noit zielgequel bejegenen,
Noch lichaemsleet:
Hierop moete u de Hemel eeuwigh zegenen,
Al waer gy treet.
Amaril.
Ik bedank u voor uw wenschen
Onder dezen groenen boom.
Leeft gelukkigh, jonge menschen,
Totdat ik hier weder koom.
Maer gy, THIRZIS, koom ook weder
Daer ik trou ben opgewiegt.
'k Zal dan zien licht met wat veder
Uw lieftalligh wenschen vliegt.
|
|