Gedichten. Deel 1

[p. 396]

Behoude reis naer Engelant,
aen den heere N. hier Dafnis genoemt.

Dat nu Eool de winden

Al t' zamen pass' te binden

In hun spelonk met kracht,

Behalve die van 't oost ons toeblaest, koel en zacht.

Dat Nereus 't grimmigh woeden

Der groene pekelvloeden

Belette, op myn gebeên.

Myn Vrient bezoekt het ryk der witte Galatheen.

In 't zeegevaer kloekmoedigh,

Zeilt Dafnis, my te spoedigh,

Naer d' oevers van den Teems,

En volgt langs 't waterspoor dus zyn fortuin uitheemsch.

[p. 397]

 

Hy ziet alreê de kruinen

 

Der vaderlantsche duinen

 

Verdwynen van zoo veer,

 

En waegt in zich myn vreugt op 't ongetrouwe meer.

 

Hoe moet de vrientschap lyden

 

Die hier van wederzyden

 

Gerekt wort over 't zout!

 

Zy trekt vergeefs te rug als 't noodtlot tegenhoudt.

 

Wat baet het, schoon de Britten

 

Van 't ront der werelt zitten

 

Gescheiden door het nat?

 

Fenicie vondt vroeg op zee een reisbaer padt.

 

De pyn wert omgehouwen.

 

Men ging aen 't schepebouwen.

 

De vloet, al viel 't hem zuur,

 

Kreeg berden op zyn' rug, in weêrwil der natuur.

 

Dedael brogt mast en zeilen.

 

Het dieploot leerde peilen.

 

De starren lichtten voor.

 

Zoo voer men tusschen bank en blinde klippen door.

 

Doch 't most een stouthart wezen,

 

Die d'eerste, zonder vrezen,

 

Een' uitgehoolden boom

 

Dus tot zyn' kerker koos, en afstak in den stroom;

 

En onder 't ommezwerven

 

Een zeldzaem slach van sterven,

[p. 398]

 

Nogh vreemt en onbekent,

 

Met moeite en arbeit zocht op 't schuimende element.

 

Maer zacht. geen reisgezangen

 

Kan Dafnis oor nu vangen.

 

Het zeepaert draeft vast heen,

 

En toont zich gins op 't velt der baren smal en kleen.

 

't Stuift voort gelyk een vogel

 

Die met gezwinden vlogel

 

De lichte winden splyt.

 

Onze oogen raeken schip en zeil en vlaggen quyt.

 

Nu wort myn boezem droever

 

Op dezen dorren oever.

 

'k Beveel Neptuin de wacht

 

Voor 't zeegevaert en voor zyn toebetroude vracht.

 

Indien Heleens Gebroeders

 

Nu als getrouwe hoeders

 

De zeereis spoeien doen,

 

En 't water legg' gelyk wanneer d' ysvogels broên;

 

Indien myn Vrient na 't landen,

 

Op 't kryt der Britsche stranden,

 

Ras lof zinge, en ras keer'

 

Zoo gaet het naer myn' wensch: zoo koomt myn blyschap weêr.