Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot[p. 396]origineel
| |
Behoude reis naer Engelant,
| |
[p. 397]origineel
| |
Hy ziet alreê de kruinen
Der vaderlantsche duinen
Verdwynen van zoo veer,
En waegt in zich myn vreugt op 't ongetrouwe meer.
Hoe moet de vrientschap lyden
Die hier van wederzyden
Gerekt wort over 't zout!
Zy trekt vergeefs te rug als 't noodtlot tegenhoudt.
Wat baet het, schoon de Britten
Van 't ront der werelt zitten
Gescheiden door het nat?
Fenicie vondt vroeg op zee een reisbaer padt.
De pyn wert omgehouwen.
Men ging aen 't schepebouwen.
De vloet, al viel 't hem zuur,
Kreeg berden op zyn' rug, in weêrwil der natuur.
Dedael brogt mast en zeilen.
Het dieploot leerde peilen.
De starren lichtten voor.
Zoo voer men tusschen bank en blinde klippen door.
Doch 't most een stouthart wezen,
Die d'eerste, zonder vrezen,
Een' uitgehoolden boom
Dus tot zyn' kerker koos, en afstak in den stroom;
En onder 't ommezwerven
Een zeldzaem slach van sterven,
| |
[p. 398]origineel
| |
Nogh vreemt en onbekent,
Met moeite en arbeit zocht op 't schuimende element.
Maer zacht. geen reisgezangen
Kan Dafnis oor nu vangen.
Het zeepaert draeft vast heen,
En toont zich gins op 't velt der baren smal en kleen.
't Stuift voort gelyk een vogel
Die met gezwinden vlogel
De lichte winden splyt.
Onze oogen raeken schip en zeil en vlaggen quyt.
Nu wort myn boezem droever
Op dezen dorren oever.
'k Beveel Neptuin de wacht
Voor 't zeegevaert en voor zyn toebetroude vracht.
Indien Heleens Gebroeders
Nu als getrouwe hoeders
De zeereis spoeien doen,
En 't water legg' gelyk wanneer d' ysvogels broên;
Indien myn Vrient na 't landen,
Op 't kryt der Britsche stranden,
Ras lof zinge, en ras keer'
Zoo gaet het naer myn' wensch: zoo koomt myn blyschap weêr.
|
|