Gedichten. Deel 1 (1722)

meer over deze tekst

Gedichten. Deel 1

(1722)–H.K. Poot

Vorige Volgende



[p. 391]origineel
Aen den heere Friederich Daniel Ferber, Der medicynen dokter; toen zyne E. my de Hoogduitsche Gedichten des Heeren van Hofmans Waldau, en andere, vereerde. Germanjes luister blinkt alom Door tytels, met ontzagh te melden, En adel, grys van ouderdom, En dapperheit van oorlogshelden, En overvloet van koelen wyn, Gewassen langs den klaeren Ryn.
[p. 392]origineel
Maer bovendat door 't cyterspel Van braeve Dichtren, wel ervaeren In 't lenigen van zielgequel Door zoet geluit van goude snaren. 't Hercynsche wout verliet al lang Zyn' wilden aert op hun gezang. In 't baren van doorluchtigh brein Zwicht Duitschlant met zyn brede wyken Voor geene landen, groot of klein, In 't ront der Europeesche ryken. Men vint 'er Geesten, wydt vermaert, En 't heiligh loof des lauwers waert. Dat Hofmanswaldau eeuwigh leef Wiens vaers (gelyk de lantrivieren Des Ryks, die tusschen weide, dreef,
[p. 393]origineel
En groenbewasse heuvels zwieren) Zacht vloeit op een verliefde wys. Die vrolyk sticht verdient den prys. Hoe praelt zyn kunst, die d' afgunst tergt! Wy rieken puikgebloemt en roozen, Die, op 't Hoogduitsche Zanggebergt Ontloken, frisch en aerdigh bloozen. Hier wort gemint, gejuicht, geschreit, Gestreelt, gehekelt, met bescheit. Heer FERBER, die my dier verplicht Door milde gunst, zoo klaer gebleken, Ontfang dit voor een dankgedicht Van my, die diep in schult blyf steken. Verschoon my daer ik schaers voldoe, En leef vernoegt, de kunst ten goê.

Vorige Volgende