|
| |
| |
| |
Op mynen Geboortedagh.
Hoe laet ik best een' lofzang hooren,
Den Hemel waerdigh toegewydt,
Nu ik myn' jaerdagh zie herboren
In 't guurste van den wintertyt?
Wat offergift van dankbaerheden
Breng ik nu eerst op Godts altaer,
Die zyn genade wou besteden
Aen my al meer dan dertigh jaer?
Ik zal myn cytersnaeren spannen,
En huwen aen 't ootmoedigh hart.
Aertsgoetheit, wil de schult verbannen
Die uw' gestrengen toren sart,
En ons in uwen lof doet hinken.
Maek elk deelachtigh aen den Zoon,
En laet myn blyde vaerzen klinken
| |
| |
Voor uwen starrelichten troon.
Gy hebt, o schepper en behoeder
Van al wat zichtbaer is of niet,
In 't ingewant van myne moeder,
Die zich op uwe hulp verliet,
Myn teêr beginsel gâgeslagen,
Bewaert, gevoedt, gefatsoeneert,
En in 't blygeestigh licht der dagen
Met geest en reden eens vereert
En wat wy voort van u ontfingen.
Gy plaetste 't aengezicht om hoog,
En naest aen 't ruim der hemelkringen,
Opdat het uwen stoel beoog'
En kennis draeg' van uwen luister.
Zoo leven d' andre dieren niet.
Geen mol of worm verlaet het duister:
Ja al het veltgedierte ziet
Naer d' aerde, voorwaert neêrgebogen,
En als aen 't aertryk vastgehecht;
| |
| |
Zoo hebt ge my dan in den hoogen
Een menschlyk wezen toegelegt.
Gy gaeft my ouders, laeg van naemen,
Maer die 'k my echter om hun deugt
En vroomheit by geen' vorst zou schamen.
Zie daer een' spiegel voor myn jeugt,
Een voordeel dat veel kinders missen,
Die, daer de godtsvrucht wyken moet,
Gelyk in naere wildernissen
En holen worden opgevoedt,
En eindlyk diep in 't onheil glippen,
Wanneer hun roereloze boot
In 's levens zee op blinde klippen
Vervalt en vroeg te berste stoot.
Ook schonk uw wysheit na die dagen
My een vernuft dat iet beseft,
En zonder dwazen roem te dragen
Zich eenigszins naer boven heft
Om uwen grooten naem te danken.
| |
| |
Hoe trou heeft my uw zorg bewaert!
Ik heb uw taeie roê zien wanken,
Die nogh voor andren was gespaert.
Van ver hoorde ik den oorlogh donderen,
En 't bang gezucht der yzere eeu,
En 's afgronts hol geloei van onderen,
Vermengt met gruwzaem moortgeschreeu,
Daer rist by rist van legertenten
Het stoutste hart verschrikken zou.
O vreesselyke dreigementen
Voor onzen stillen akkerbou!
Het pestvier plaegt myn lantgenooten
Noch my, met doodelyk verdriet,
Schoon 't elders weidt door steên en vlooten.
De watervloeden schaên my niet,
Hoewel ze streeken lants verdrenken
En domplen onder 't schuimend nat.
O Schepper, leer my recht bedenken,
Wat heil uw ryke gunst bevat.
| |
| |
Gy laet myn ziel niet ongezegent,
Maer wenkt ze trou naer 't hoogste goet,
Zoo dikwyls smadelyk bejegent.
Zy weet dat 's Heilants dierbaer bloet
De schultvlek reinigt onder 't wasschen,
En verft de rootste zonden wit.
O wonderbaere purperplassen!
O onvolprezen gunstbezit!
Uw naem zy eindeloos geprezen,
'k Erken u voor elx zegenbron,
En d' opperoirzaek van myn wezen,
O Licht! o ongeschape Zon!
Laet u myn arm geschenk behagen;
Ja laet uw hemelsch ryxgezagh
't Gebrekkigh offer hier verdragen;
En past het my op dezen dagh
Een' wensch by uwen prys te voegen,
Zoo wisch myne oude schulden uit,
En laet my noit uw ongenoegen
| |
| |
Meer tergen door verkeert besluit.
Als dan myn ziel geen smarten drukken,
Het lichaem spys ontbeert noch kleet,
En my geen ouderdom koom' rukken
In armoede en verdrietigh leet,
Zoo zal ik u niet lastigh vallen,
Noch my bekommren om iet meer.
Zend slechts uw gunst op velt en stallen
En alle uw lievelingen neêr.
Hier groeien lof- en lastervruchten;
Maer stier myn lot en slecht myn baen.
Men moet door goê en quâ geruchten
Het levenspadt ten einde gaen.
Den XXIX van Loumaent MDCCXXI.
|
|
Auteursrechtvrij