Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 85]
| |
 | |
[pagina 86]
| |
Gy gulzige Overdaet, die toelegt op vernielen,
Bedriegelyke pest van eerelyke zeên,
Gy geile Wellust ook, met wieken aen uw hielen,
Waer vliedt ge met myn vreugt en kostlyk erfgoet heen?
'k Verkeerde, aen u verslaeft, geduurigh in bordeelen.
Onnut verquisten was myn dagelyx bedryf.
Myn wil liep zonder toom. myn zinnen voeren speelen.
Dus smoort men d' eedle ziel ter liefde van het lyf.
Nu moet ik, arm en naekt, de vuile zwynen hoeden,
Die als een zwyn voorheen myn leven heb geleit.
Dees vreemde hemel druipt van bittre tegenspoeden.
Hoe wort een mensch vervoert door losse dartelheit!
Ik tradt op een tapyt van bloemen, nergens zachter,
Nogh onlangs herwaert aen met wulpsch en wilt gebaer
Doch liet de reine Tucht en alle deugden achter.
Wie boodt zich oit zoo mildt aen 't gapend zielgevaer?
De Weelde trok my voort, met haer fluweele handen,
Langs eenen krommen wegh die naer beneden snelt.
Ai my! wat kouder schrik beroert myne ingewanden!
Ik stae als radeloos in dit verdrietigh velt.
Myn flaeuwe hoop verwart in droeve nagedachten.
Och! wou my iemant nu getrouwe noodthulp biên
Zoo staekte ik myn gezucht en spade jammerklagten.
Och, kost ik van een' berg myn leet ten einde zien!
't Is d' Armoê die ik myne onscheidbre schaduw reken.
Myn mager lichaem draegt geen kleet op d' eerste wys.
| |
[pagina 87]
| |
De holle Honger spookt in deze barre streken
En die ontzegt my zelf verachte zwynespys.
Helaes! wat raezerny, wat trotsheit ging my over
Dat ik myn' vader, broêr, en vaderlant verliet?
O mensch, zie toe dat u geen snode lust betover',
En zet uw zoolen toch in mynen voetstap niet.
Wat mogt ik, reukeloos door dwaesheit aengedreven,
Om rykdom spreken met een' onbeschaemden mont?
Och, hadde ik noit geëischt en waer' my noit gegeven!
Een overladen schip zinkt allerlichtst ten gront.
O schatten, of ge u thans met my te rugge wendde;
Met my die u zoo blint ten dienst der werelt sleet!
'k Vergae hier van gebrek en kommer en elende.
Daer waert geen ongeval dat my niet tegentreet.
Het knagende Berou houdt my gestadigh wakker.
O broeder! die misschien u beter draegt dan ik,
O dienaers! die u voedt van vaders ryken akker,
Hoe wensche ik dat ook zulx myn quynent hart verquik'!
Maer stil. wat vul ik bosch en wout met ydel klagen?
Ik, die gevallen leg, hebbe eenmael op te staen.
Dit vruchteloos geschrei verzwaert de felle plagen.
Ik zal in nedrigheit tot mynen vader gaen.
Dien wil ik myn vergryp en misdryf klaer ontdekken,
En hoe 'k zyn liefde en zorg vergolt met smaet en hoon.
Hy zal zyne ope gunst en armen t' mywaert strekken,
En juichen op de komst van zyn' verloren zoon.
| |
[pagina 88]
| |
Het evangeli.
Na dit bang en droevigh zuchten
En misbaer
Zocht de zoon gezonder luchten,
Om de wreede Doot t' ontvluchten
En 't gevaer.
Hy ontwykt de slagen spoedigh
Des gevals,
Naderende 't huis ootmoedigh,
En de vader viel hem goedigh
Om den hals.
Hy deed nieuwe kleders geven;
Want myn zoon,
Zegt hy, treet op nieu in 't leven,
Door een' beter geest gedreven,
Rein en schoon.
't Vette kalf wert flux geslagen
Op dien dagh,
Naer des vaders welbehagen.
't Was hem een der blyste dagen
Die hy zagh.
Keel en veêl en reien wekken
Vreugt en lust.
Gy die doolt in 's werelts plekken,
Laet u door dit voorbeelt trekken
In Godts rust.
|
|