Virtualia. Teletonen. Even- en nevenbeelden

[p. 44]

Rustuur

Zonnewind om je hoofd,

met zo nu en dan

- heel pril - zeer fijn verdeelde regendruppeltjes

tegen je wangen.

Ahhh.

Aarde gebenedijde egoplaneet als exoplaneet.

*

Trilbeeld.

Op een los zwevende tak in de ruimte

een uil met een alziende uilenbril,

mild kijkend,

welsprekend zwijgend in alle dode talen,

bijna duidbare.

In de Edentuin eronder,

een elegische Titus lezende

in het genesisboek der verloren natuur.

Aloude bloedklop

die nog door ons allen heenslaat.

*

Getijden als kalme ademhalingen.

*

Open einde dat aan alles voorafgaat.