De poppen van het Abbekerker Wijf (1983)

De poppen van het Abbekerker Wijf

(1983)–Sybren Polet– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd



[pagina 192]
Situaties & Variaties/Veranderingen III (1) - Hij keek mij aan of hij me vaker gezien had, of iemand zoals ik. En alleen dat al gaf me zo'n gevoel van vervreemding dat ik achterom keek om te zien of er iemand stond, of iemand zoals ik. - Vandaag drong het ineens tot me door dat hoe langer hoe meer mensen in deze stad in zichzelf beginnen te praten. - Andere man? - Nee, andere bril. - Hij is de lakei van zichzelf en dat is nog veel erger. - Waarom erger? - Omdat ie niet weet naar wie hij moet luisteren. - Soms hoop je, als je iets naars voor de tweede keer op de tevee ziet, dat het dit keer beter zal aflopen. Maar om de een of andere reden gebeurt dat nooit.
[pagina 193]
- Als foetus was ik al verder dan jij op je negentiende toen je 28 was. - Ik wou dat ik een buitenaards wezen was. - Maar dat ben je toch ook! - Die man lijkt wel een 90-jarige diskjockey voor 10-ers: hij kent de woorden uit de krant en van popprogramma's op de tevee, maar het is of hij voor zijn achterkleinkinderen spreekt. - Wat zou hij graag met zijn vinger op de atoomknop zitten als die de vorm had van een tepel. Bij de eerste erektie zou hij drukken. Daar werd gehouden een banket. Het hoofd werd op de tafel gezet.

[pagina 194]
(2) - Mode is de armoede van de amoebe. - De eeuwige nadorst, groter dan de ooit ongeleste. - Je schaduw proberen weg te praten, hè, dat doe je. - En hij liet de hemel zweven als een hemelbed. - Help Perdix, zij laten hun verscheurende dissonanten op mij los! - Hij loopt met een ziel onder de arm, misschien wel de mijne. - Je schaduw witpraten, dat doe je. - Kastanjeboomkaarsen wil ik nog wel ontsteken, geen kandelabers van ideologies licht. - Jij spreekt altijd tweestemmig, als de stem en zijn buikspreker.
[pagina 195]
- Er zit hond in de lucht. - Twee lichamen, één gedachte. - Zo wordt de wereld een reusachtige zetfout. - Tussen denkfout en zetfout pendelt de waarheid. En hij: - Laten we elkander verwoorden, want het einde der Dingen is nabij. En zij: - Wat hoor ik? Een stier brullend van retoriek.

[pagina 196]
(3) - Een woord komt zelden alleen. - Een mens evenmin. - Bussinate in neo-menia tuba./Steekt de bazuin bij nieuwe maan. - Harakiri eleison. Xultate. En zij: - Hier dansen de oude mensen en de dingen die voorbijgaan. En hij: ‘Gone are the drowsy days of identical twins/and the nights of the protozoa.’ - O commentator of things past. - Geen mooier materie dan verweerde materie. Geen vruchtbaarder stof dan dode stof. - Ook een aangeklede ledenpop heeft het koud. Of niet soms?
[pagina 197]
- De lijken gaan met de ruimte strijken. - Twee lichamen, één gedachte. - Een mens komt zelden alleen, een beeld evenmin. - Steekt de bazuin bij nieuwe maan! - Harakiri eleison. - Xultate.