Persoon/Onpersoon

[p. 153]

Kroniek van een anachronisme

Een tijd, een halve tijd en nog een tijd. Wegen rollen zich op tot bergen,
eeuwen krimpen ineen tot bossen: wolven, wolven. In de boomtoppen

schrikt in de schemering een stad wakker.

Alle anachronismen lossen zich op in eendagsvlinders, de koningen
in hun komkommers, hun vervluchtigende symbolen.

Ze weten: men kan slapen op een slaaptablet, reageren op een lachtablet,
ze zijn rijk als hun bloed, als de wolken van teorie en mist die in hun ogen drijven.

En de dichter? Hem vergaat het niet beter. Ook hij wordt opgehangen aan een standbeeld
als een mompelend amulet, als een sierlijke stetoscoop

wordt hij voortdurend gemanipuleerd en geraadpleegd.

In bed, als hij zich omdraait wordt het nacht, als hij opstaat
dag, als hij sterft regent het. Daarna: silence.