Lady Godiva op scooter

[p. 6]

Waai niet

Waai niet, zeg niet
ik ben er niet; ik heb geen wolken om mee te spelen,

geen acrobaten om uit te beelden.

Je bent de tevreden stemming
die in het gedicht heerst
als ik thuiskom en mijn pygmeeën heb uitgehakt.

Ik kom stoffig thuis uit mijn verleden tijd,
een half humoristische sage
en breng de wind mee
die buigt en zijn hoed afneemt.

Met lippen als volleerde glimlachjes
verwelkom je hem
en je zegt: ik ben zijn huisgenoot, ik buikdanseres,
maar ik waai niet.

Zeg niet, ik ben er niet,
ik heb geen woorden om mee te spelen, geen

vreemde dieren om mij te kleden.

Je bent de dag die op mij neerstrijkt,
schouderwarm, wanneer de woorden leeg en alle ledematen
tevergeefs lijken,
en het verleden dat opnieuw gevuld moet worden
met warme pas genezen beelden
vul je met warme pas genezen beelden.
Zo maak je zelfs de groenste uniformen ongedaan.

[p. 7]

 

Zeg niet, ik ben er niet. Want zoals je bent

 

ben je het hooi van wind dat door mijn haar gaat,

 

water dat mijn gedachten wast

 

als er een tijdlijke afwezigheid van zee is,

 

de onrust van mijn slaap, in mijn slaap zelfs

 

raak je mij aan. Ik raak je aan,

 

 

 

zo licht

 

alsof ik een soldaat ben die de zee kust.