Avatar. Avader

[p. 42]

Melancholia regained

De jungle van jingles, beltonen, zingende

krokodillen.

Donkerende najaarseiken

in een duistere hemel reikend

als vertikale delta's van gestold bloed.

De totem-adam hunkerend naar zijn verdwijnpunt.
De rottende, roesverwekkende appels

van een verloren paradijs.

Je voelt je, omgekeerd omphalosorakel,

als een Münchhausenlijk dat zichzelf optilt.

Uit een woonkelder, als uit een vernabij verleden,
het masturbatiegekreun van een trombone.

In de voortuin een zielig hoopje junk-dna

ter grootte van een molshoop.

(Je bespeurt de zwakke uitstraling.)

. .

. .

Een donderhond. Zijn meterslange bliksemtong
likt je hand.

Uit de krochten omhooggekropen

de nieuwe antropoïde.

Samoerai zonder meester.