Avatar. Avader

[p. 35]

Nocturne

En zo zijn we er weer, dankzij de spontaniteit
van drie ontevreden doden -

hoor hun donkere drieklank.

Weet, er huizen overal zachtmoedige vermisten.
Overal ben je omgeven door onzichtbaar schrikdraad.

Wee, wee!

Toch adem je door, grootverbruiker van tijd,

zucht terug.

Alles in overgang, alle figuren tussenfiguren.

Alle woorden doorgangswoorden.

Een gewelddadige vredesduif vliegt door je heen,
dodemansvogel die door blijft zweven

tot in het nulde seizoen.

En weer is het herfst, net als honderd jaar geleden
toen je, navader, bedacht werd.

En even, bewogen,

sluit ik mijn ogen, sluit ik mijn ogen.