Avatar. Avader

[p. 22]

Visser

In de droomstille rivier

een weerspiegeling

van vijftig jaar geleden -

een eenzame visser

die zich in het water heeft gefixeerd.

Je staat er, melancholiek,

je eigen

winderige getuige.

Het voelt aan

als een trein die gisteren aankomt,

zonder jou.

Enkele bomen later ben je er weer,
lichtelijk ontdaan, talmoedernstig.

Visser verdwenen.

Wolken als verre herinneringen,

voortijdelijke. Tochtige toonbeelden.

Fossielen herrijzen, gevormd - als wij -

uit aangename materie.

Je hoort de zwerfstenen mompelen.

En daar sta je dan,

aan de derde oever van de rivier

als je eigen winderige getuige,

en het is als adem je

voor het eerst na vijftig jaar weer uit.

Je werpt je hengel uit en vist.