Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 114]

Stroomopwaarts

1

Het aardoppervlak onophoudelijk

tot hooggebergte rimpelend,

verder & verder, tot aan de afgrond.

Daar

stilliggen als een tellurische hond,

moegerimpeld, grommend.

Gestolde beweging - alleen onder ongeschoeide voeten
nog voelbaar,

dezelfde lichte trillingen

die zich in je voortplanten

als besta je

- aardmens - alleen nog uit losse zandkorrels,

lichtjes bewegende.

2

Al te lang in het dal gewoond,

het steeds dieper dalende dal.

Laagtegevoel.

Scheepgaan op de rivier

die de berg opstroomt.

Meestromen, meestromen.

Boven afmeren

aan de derde oever van de rivier.

Zuivere hoogte.

Nog ongeopende vergezichten.

Behaaglijk nestelen hier,

al sneller ademend.

*

[p. 115]

 

Al sneller ademend de ontwikkeling

 

van nieuwe bloedlichaampjes,

 

plus de zichtbare

 

condensering van andere uitzichten.

 

 

 

En in een flits is niets onoverzienbaar.

 

 

 

Een flits van Vermoeden.

 

Misschien zelfs een ikvermoeden?