Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 99]

Zachte structuren

1

De woorden vergeten en toch de opgeroepen realiteit
blijven ervaren - of ook wel een heel andere realiteit
in heel andere ruimtes.

En misschien ontwikkelt zich ook

een heel andere ziel

in ons of buiten ons, een die

- spookziel of buitenziel - druk doende is

zich opnieuw te verwoorden.

Zo raak je met je persoonlijke buikspreker als orakel
in een voortdurend tweegesprek

door eenendezelfde mond,

soms amper verstaanbaar - ook voor jezelf.

2

De spookpijn van te vroeg geaborteerde woorden
en premature betekeningen

die je blijft ondergaan,

of ook als een vooruitgespiegelde realiteit.

Spiegel verdwenen,

de spiegelbeelden blijven achter.

En ja, het is dan

of je alleen nog maar bestaat uit spiegelneuronen.

3

Omkering van alle woordwaarden.

Anarchistische gedachten

zonder constantes, hooguit met zachte structuren
en met méér in plaats van minder turbulentie.

[p. 100]

 

En luisteren:

 

je gigantische oorschelpen

 

als antenneschotels gericht op een ruimte

 

waarin alle tijden zijn opgenomen,

 

waaronder de historische.

 

 

 

Tijd noch ontijd spelen een rol

 

in geen enkel semantisch heelal.

 

 

 

*

 

 

 

En dan, ergens - in een niet zo heel diepe orde -

 

weer die

 

onwillige beeldvorming, met haar al even onwillige

 

barensweeën:

 

zelfmuterende mensbeelden zonder schaduwen.