Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 89]

Taalschap in o-mineur

Ademwind

scherend over kale hoofdschedelheuvels,

waartussen antropofage gedaanten omgaan,

dus ook

elkaar verslindende.

Het massale uiteenstuiven

dat allerwege gaande is,

onverschillig waarheen.

*

Eromheen de hoog oprijzende afvalbergen

van eeuwen,

overwoekerd door zenuwkruid,

wuivend en deinend

op onzichtbare wisselstromen.

Alpen

die diepe materiepijn uitstralen.

*

Hier en daar in rustiger valleien

wat verwilderd rondzwervende mensachtigen

met multipolaire verschijnselen,

jagend op kleine dierlijkheden.

*

En overal die knoedels herinneringen en gemoedsaandoeningen
als mistslierten op grillig roterende winden.

* *

[p. 90]

 

In de lucht het minimalistische geklik & gepingel

 

van losse gebitten,

 

pianolagebitten.

 

 

 

En onder de aarde de rommelende onrust

 

van een groot, zeer groot onderbewustzijn.

 

 

 

* *

 

 

 

Hij wendt zich om

 

en neemt weer bezit van zijn lichaam.