Het pelgrimken van Kevelaer
(1655)–Adriaen Poirters–
AuteursrechtvrijInhoudende de litanien, hymni, liedekens, herders-dichtjens, en reys gebeden voor de processie van Kevelaer
Op de Wijse: Alhier te Nymegen binnen.1. Maria Koninginne,
Gy zijt die ick beminne,
Gy zijt die Ester schoon,
Die om my te verblijden,
In mijnen druck en lijden,
Ontfangen hebt de Croon. Gy zijt, etc.
2. Godts Soon hebt gy ontfangen,
Om het Serpent te vangen,
En scheuren het plackaet,
Dat nu al was verkondight,
Om dat ick had gesondight,
Verleydt door quaden raet. En, etc.
3. Gy spreckt voor mijn misdaeden,
O Moeder der genaeden,
O uytgelesen Son,
Abigail seer machtigh,
Die door gratie krachtigh,
Des Conincks kroon verwon.
| |
[pagina 27]
| |
En dat uwen Naem verheft,
Om dat gy haer verr' overtreft,
En spant dan over al de Croon,
En haelt den eerste prijs voor loon.
Den Herder bemerckende de godtvruchtigheyt van Phylis zyn liefste Susterken, ende niet willende wycken aen haere liefde, gaet dichten ter eeren van de H. Maget, ende mits daer nogh geen boeckjens, Vaentjen, ofte Medalien en waeren, daer Mariam in geteeckent was, gaet haeren Naem snyden in de schorsen van de boomen. Al ben ick maer een herders knecht,
Als schijn ick vry al wat te slecht,
Al draegh ick maer een groven rock,
Al draegh ick maer een eycken stock,
Al heb ick oock een plomp verstant,
Gelijck men buyten vint op't landt,
Al heb ick in geen school verkeert,
De liefde die maeckt ons geleert,
De liefde scherpt den slechten bloedt,
Veel beter als den meester doet,
Terwijl sy dan van haeren brandt,
In mijne boesen heeft geplant,
Soo wil ick dese Coningin,
Verkondigen ten Boschwaert in:
Ick wil gaen drucken in het wout,
Den Naem Maria op het hout,
Ick wil die in het groen,
Dat plachten Minnaers al te doen:
Koos Paris niet den Popelier,
En schreef daer op sijne eerste vier,
En schreef daer desen heelen sin,
Genono is't die ick bemin;
Een ander schrijft op een Meloen,
Een landts-man snyt in een Pompoen,
| |
[pagina 28]
| |
Ofte in een Kalabas die wies,
Een Prins graveert hem op't servies,
Hy seyt: dat smaeckt anders soet,
De spijs maeckt dat al beter bloedt;
Een ander acht het meeste pant,
Den Naem geschreven met haer handt,
't Schijnt dat hy naer geen doodt en vraeght,
Als hy dees hooge Namen draeght;
Maer wie op sulcke liefde blijft,
't Is water-verwe die hy schrijft;
Geen vlam en wordt soo ras geblust,
Gelijck de vlam van quaden lust,
Die flackert eens gelijck het vlas,
En wordt terstont maer stof en as;
Maer mijne diepe minne schicht,
En komt niet van vrouw Venus wicht;
Het is een ander schoon Godin,
Die my ontsteckt in haere min,
En die my altijdt branden doet,
En staet gedruckt in mijn gemoedt,
Het is die alder-schoonste maeght,
Die gy noch oydt u leven farght,
Veel soeter als den honinck-raet,
Die midden in den Thijmus staet;
Veel soeter als den Rijnschen Wijn,
Oock als hy magh gesuyckert zijn,
Veel soeter als de muscadel,
Al smaeckten sy noch eens soo wel,
Veel soeter als den Spaenschen most,
Die om zijn weerde soo veel kost,
Veel soeter als Kaneel en reys,
Al quam hy oock uyt't Paradys,
Veel soeter als een heel bancket,
Daer al het soetste is geset,
En is't dan wonder dat ick min,
| |
[pagina 29]
| |
Dees aldersoetste Koningin,
Ick kan, ick wil, ick sal, ick moet,
Verheffen haer op-staende voet,
Gy lieden gaet naer Kevelaer,
Ick volgh u met'er herten naer,
Ick sou wel willen mede gaen,
Maer moet mijn Schaepkens gaede slaen,
Ick heb hier nogh al menigh boom,
Die staen ontrent den waeter stroom,
En dat ick daer met u sou doen,
Gaen ick verbelden in dit groen,
Ick schreef Maria in mijn hert,
Gelijck ick nu doen in dit bert,
Op dat sy wies in elcken Mensch,
Gelijck ick in dees Boomen wensch,
Nu wild' ick wel dat elcken Tack,
Niet anders als Maria sprack,
Nu wild' ick dat haeren Naem,
Op elcken Loof gewasschen quam,
En dat m' hier sulcke Vruchten vont,
Op welckers schel Maria stont,
Dat jeder kern een herte was,
Daer in men oock Maria las,
De Boomen waeren nogh soo schoon,
De Tacken hadden beter toon,
Het jeughdigh Loof stont noch soo dicht,
De schel had eens soo bly gesicht,
Al was de kern dan noch soo kleyn,
Men souse prijsen soo ick meyn;
De Vruchten smolten in den mondt,
En waeren noch soo seer gesondt,
Ick quam noch eens soo lief in't wout,
Ick waeckte snachts noch eens soo stout,
Als ick sou slapen op dit loof,
Dan vreesde ick geen wolven roof.
| |
[pagina 30]
| |
De Tacken die daer boven staen,
En sonden dan geen Blixem slaen;
Te mogen eten van dees Vrucht,
Waer mijnen wensch en mijn genucht,
En van de kernen die sy gaf,
Daer trock ick jonge Boomtjes af,
Soo dat ghy haest in het wout,
Niet als Maria vinden soudt;
Dan waer Maria 's Naem bekent,
Dan sou sy leven sonder ent,
Dan wild' ick als ick sterven sou,
Dat sy mijn graf vereeren wou,
En wiert daer nevens my geplant,
Van daer het loof rees in het sant,
Ick sey, soo menigh loofje viel,
Maria helpt mijn arme Ziel.
Dit waeren de Minne-suchten die speelden in 't gemoedt van eenen herder, die soght den Name van de H. Maeget Maria te verbreyden. |
|