Tot den Leser.
Beminde Vrienden, den H. Pattiarch Jacobus seyt, dat ons Leven een korte Pelgrimagie is, verganckelyck als eenen roock, windt bobbelken ofte bloemen der aerden. Den tydt loopt te post, brenght brieven daer op staet cito, cito, cito, om te kennen te geven, hoe haest het met ons gedaen is. Denckt hoe menigh en hebt gy selver niet sien sterven, die nauwelycks den tydt gegeven is, om eens over haer voorgaende sonden te suchten, en hebben soo voor het strenge oordeel Godts moeten verschynen om rekeninge te geven: Wy zyn niet sekerder in onse Pelgrimagie, laet ons over sulckx geduerigh gedencken, dat 't by avontuer den lesten dagh is de welcke gegeven is om onse rekeninge te overdencken: Geluckigh syn de gene die hun sonden beweenen, ende voor den loon van den korten tydt haers levens de Eeuwige blydtschap verkrygen by Godt, ende zyn lieve geselschap: Maer schroomelyck is het, als men denckt op de Hel, daer men eeuwigh, eeuwigh, eeuwigh met dat afgrysselyck geselschap der duyvelen sal branden, en getormenteert worden, Och! wat zyn alle blydtschappen des wereldts, stampse allemael by een: wat sullense geven als verdriet, als gyse wat te veel gebruyckt, en eenen schroomelycken Loon hier voor verkryght. Niet beter als een geruste conscientie, die, al dat de werelt ons voorhoudt, onder de voeten treedt, en o dese maniere de Werelt Adieu seght.
Auteursrechtvrij