Gedichten

[p. 95]

De Profundis

Geen lichtstar blinkt

Op 't dorre pad naar 't eeuwig huis!

De kracht ontzinkt,

Te zwak, van de' aanvang, voor mijn kruis.

Geen plaats van rust

Om wat bereikt werd, gâ te slaan!

Zee zonder kust,

Het leven! Dobb'ren; straks vergaan!

[p. 96]

 

't Vertrouwen brak!

 

Hoe is ze omfloerst, mijn levenszon!

 

Het oog staat strak,

 

Nu zelfs niet meer een tranenbron!

 

Een somb're klacht,

 

Beklemt, doorwoelt mij de enge borst!

 

o Vrucht'loos smacht,

 

Wiens dwaze geest naar 't hoogste dorst!

 

 

 

Of 'k traagheid smeek:

 

‘Spreid mij het rustbed, ik ben moê’:

 

Tot wuftheid spreek:

 

‘Reik mij den zwijmelbeker toe!’

 

En 't wijsheid schijnt,

 

Te zeggen: ‘morgen sterven wij!

 

Een wonde schrijnt

 

En spot met iedere artsenij.