Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

De wegh van 't Menschlijck leven.
Al 't oude al 't selfde.

Stemme: Fortuyn eylaes bedroeft. Of, Als ick uyt wandelen gae.

GElijck de Sonne draeyt, soo draeyt ons leven oock,
Ons dagen zijn soo licht, gelijck en lichte roock,
Ons leven is een bloem, die in de morgenstondt,
Sijn bloeysel ons vertoont, en 's avonts leyt te grond.

2. Ons leven is een Kind, dat in de wiege schreyt,

Stracks volghter op de Ieughd, vol sorgh en swaerigheyt:
Nu draeft en slaeft de Man, voor Vrouw en voor 't gesin,
En d'Ouderdom brenght ramp en alle swackheyt in.

3. Soo rolt de tijd op tijd, gelijck een kluwen aen,

En als het is vol-speelt, dan scheert men af de draen,
Daer leyt dan al ons glans, als in het stof vertreen,
Een ander grijpt de spil, en spint op nieuws weer heen.

4. Dus ebt en vloeyt ons ty. 't Is nimmermeer gedaen:

Al waer het d'eene laet, daer grijpt het d'ander aen,
Maer watter is voorby, dat keert niet wederom,
Nature weeft haer webb' al in den ouden drom.

5. Sy zaeyt, sy maeyt en queeckt, en rooft het weer tot niet,

Wanneer het een vergaet, men stracks na 't ander siet:
't Verderven baert gewin, en brenght weer voor den dagh,
Wat eertijdts was verrot, men nu weer bloeyen sagh.

[p. 194]

 

6. Maer wie in Chriso leeft, blijft van 't verderven vry,

 

Al sterft hy en vergaet, hem blijft het leven by:

 

't Verderffelijck treckt aen, dat onverderflijck is,

 

En dit 's een Christen Mensch, een groot geheymenis.

NB. De Poëten versierden datter waren Parcae, Goddianen van Leven en Dood, en dat Cloto het vlas aen den rocken deede; dat Lachesis het span, en dat Atropos, als 't haer dacht geraden, den draet af-sneet. En hier mede wilden sy des Menschen leven afbeelden. Doch 't is God die alder Menschen handlingen bestiert, en in wiens handen wy alle zijn.