Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

Ionas vlucht.

Stemme: 116. Psalm, Ick heb den Heer lief.

Ionas 1.

OP Ionas op, en stracks na Ninive:
Want hare sond klimt door de vochte wolcken,
En stinckt voor my, een schand-vleck voor de volcken,
Volvoert u last en maeckt u stracks geree.

2. Hy weeck na Iopp' en gaf sich in een Schip,

Help Godt! wat gaen hier grouwelijcke golven:
Elck kreet van angst, als in de Zee bedolven,
Men pompt en roept, door barningh en door klip.

3. Elck riep sijn Godt. De ballast over boort.

Maer geen gesmeeck de baren kost bewegen,
Een yder woeld' en kreet en was verlegen,
Maer Ionas ronckt', al of hy was gesmoort.

[p. 56]

 

4. De Schipper riep, wel! is 't nu slapens tijdt!

 

Wy kampen vast met doodt en met het leven,

 

Aenbid u Godt, of die ons hulp wou geven.

 

't Lot d'ander kreet, dat scheyd' ons dese strijdt.

 

 

 

5. Dat stomme lot, treft Ionas op het hooft:

 

Wel vragen sy, wat volck of wat geslachte?

 

Wie zy dy doch? Een Jood, die Godt Almachtigh,    Ionas.

 

Van herten vrees, die ben ick, my gelooft.

 

 

 

6. De schrick beknelt de herten van Matroos

 

Wanneer hy sprack, hy ware Godt ontvloden:

 

Werpt my in Zee, en staet niet als de bloden,

 

Want die sal stracks getemt zijn, voor een poos.

 

 

 

7. De noodt breeckt wet. De storm raest even seer,

 

En Ionas wort geworpen in de baren:

 

Sy smeeckten Godt, die als bestorven waren,

 

Dat deses doodt haer strecken mocht tot leer.

 

 

 

8. Gelijck een Hengst in sijnen ren' gestut,

 

Bedaert sich Zee, en 't wellen van de winden:

 

Godt sent een Visch of die hem sou verslinden,

 

Maer hy bestiert, dit werck tot Ionas nut.

 

 

 

9. Hier sworf de Man, door Zee, vol angst en smert,

 

Doch in 't gedrocht beweent hy sijne sonden,

 

Hy smeeckt en kermt, als eene die gebonden,

 

In 's Hellen kaeck, benauwt, gekluystert wert.

 

 

 

‘10. Wie Godt ontvlucht, die wort sijn hand gewaer,

 

‘ En hy gevoelt de roede van sijn tooren:

 

‘ Doch hy laet noyt den Sondaer gantsch verlooren,

 

‘ Maer toont sijn gunst, in nood en in gevaer.