Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

[p. 13]

Eva door de Slange overredet, verleyt haeren Man, Genes. 3.

Stemme: Blijdschap van my vliedt.

SIet eens op den staet, van dees eerst getrouwde,
Daer des nijders haet, soo veel onheyls brouwde;
Want de loose Slangh door de list gedreven,
Door sijn schoone sangh, bracht haer in het sneven: Slange.
Die het strengh gebodt, van dien grooten Godt,

Sloegh soo ydel in den wind:

Als hy door de vrucht, daer noch elck om sucht,

Had dit Aefjen soo verblindt:

Dat sy leend' haer ooren, en haer liet bekooren,

Door der Slangen schoone praet:

Op dat sy als Goden, boven 's Hemels boden,

Souden weten goed en quaed.

2. Ey wat schoonder smaeck! Ey hoe lief in d'oogen! Eva.
Sey sy, wat vermaeck! Ey nu sal ick pogen,
Dat mijn lieve Man, sich oock mach verheugen,
En de smaeck hier van, oock genieten meugen.
Ach mijn lieve Vrouw, in wat grooter rouw, Adam.

Hebdy ons eylaes gebracht?

Dat ghy hebt gesmaeckt: laes wy staen hier naeckt,

Voor Godt en voor ons geslacht:

Ey vlecht Vijge-bladen, want ick ben beladen,

Voor Godts stem en dreygement,

Ick gevoel sijn tooren, 't is met ons verlooren,

Al ons luyster is geschent.

3. Ick sie onse straf, laet ons nu verschuylen,
Of in 't doncker graf, of in diepe kuylen,
Want ick sie nu klaer, dat ick Gods geboden,
Soo getrouw als waer, reuckloos ben ontvloden:
'k Sie mijn naeckte leen, die ick nu voor heen,

Noyt te decken was gewoon:

'k Heb door dese daed, Godts gebodt versmaet,

Die 't soo strenghlijck had verboon:

Ach hooghmoedigh poogen, hoe zijn wy bedrogen,

Door gevley en overmoedt?

Dat wy door 't schoon spreken, soo stracks zijn besweecken,

En berooft van 't hooghste goedt.

[p. 14]

 

4. ‘Laes nu is de Mensch, door dees val bedorven,

 

‘En heel buyten wensch, levendigh gestorven:

 

‘Wilt hem die verwond, wederom oprechten,

 

‘Dat hy mach de sond, en den doodt bevechten:

 

‘Daer der Vrouwen zaet, daer ons hoop op staet,

 

‘Ons een troost zy in der nood:

 

‘Dat de aerdsche lust, in ons werdt geblust,

 

‘En getroost maeck in den dood:

 

‘Dat wy ons gewennen, uwe waerheyt kennen,

 

‘En zijn in 't geloof gevest,

 

‘Op dat wy door logen, noch door waen bedrogen

 

‘Mogen kiesen 't alderbest.

De Musijck hier van siet in Lust tot VVijsheydt.

Siet eens op de tijd. Fol. 161.

Augustinus in sijne stad Godes, doet van den val onser eerster Ouderen, dit verhael.

VAn aen begin, seyt hy, waren wy heyligh en rechtvaerdigh: soo dickwijls als ick segge, wy waren, laet ons soo dickvvijls versuchten, dat wy onvvaerdeerlijcke schatten verlooren hebben: want de Mensche, door de eedelheydt sijnder nature, die hy in sijne Scheppinge hadde ontfangen, was de aldervoornaemste onder alle lichaemlijcke Schepselen: doch daer nae, door sijne veranderlijckheyt in de sonde vervallende, is hy de verachtste van alle Schepselen gevvorden: en dat is geen wonder: Want daer alle andere Schepselen haren standt bewaerden, en van de ordre, die hun van den Schepper was voor-gestelt, niet af-vveecken, soo is de Mensche alleene, door het sondigen, van God af-gevveecken, en heeft sich selve bedorven.