Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

De sobre Maeltijd van Baucis en Philemon.
't Genoegen vande Goden is,
Een vrolijck hert en sobre disch.

Stemme: Wat baet der nijders arge list: Of, Alst voorgaende.

DE Werreld was vol overvloed,
Vol weeld en pracht, en alle quaden,
Vol bitterheyd, vol vlam en bloed,
Vol schelmery en snoode daden:
Dies Iupiter van boven daelt,
En heeft haer hooghmoed dier betaelt.

[p. 201]

 

De Groote slooten haer palleys,

 

En kenden niemant van de Goden,

 

Dies namen sy een ander reys,

 

En keerden na de minste boden;

 

Nae Baucis en Philemon huys,

 

Dat slecht was als een Boere-kluys.

 

 

 

Hier gingen sy vrymoedigh in,

 

Maer d'Oude Vrouw was heel verlegen,

 

Sy stelden 't vast na haren sin,

 

Om haer t'onthalen wat ter degen:

 

Dat goede hert heeft voort gebrocht,

 

't Geen Kock en keucken heeft vermocht.

 

 

 

Sy schaften vlees, salaet en moes,

 

En wat het aerdrijck schenckt voor zegen,

 

Sy droncken uyt een steene kroes,

 

Den Wijn, versch uyt den Druyf gekregen:

 

Sy saten op een ruwe planck:

 

Met een matras, op bed' en banck.

 

 

 

Geen sticksels, sijde, noch borduyr,

 

Geen dons, noch oock fluwijne randen,

 

Geen taert, pastey, noch confituyr,

 

Geen gulde schroef noch peerle banden

 

En vantmer, maer wat noodruft heeft,

 

En waer 't vernoegend hert van leeft.

 

 

 

Geen ebbe-koets noch ledekant,

 

Polijste beeld of marmor vloeren,

 

Geen schilderijen aen de wand,

 

Tapitsery noch weytse snoeren,

 

Geen kevy pronckten in haer sael:

 

Maer een seer lief en soet onthael.

 

 

 

De liefd' en vree was al 't cieraet,

 

Daer 't oude paer sich mee vercierden,

 

Met vriend'lijckheyd en soete praet,

 

Sy onderlingh 't geselschap vierden:

 

Het open hert en 't gul gemoed,

 

Den gasten 't beste cier aen doet.

[p. 202]

 

Geen tweespalt schuylder onder 't dack,

 

Geen afgonst, nijd, noch jalousyen,

 

Geen hertzeer, leet, noch ongemack,

 

Noch heete sucht na heerschappyen,

 

Maer 't vreedsaem hert was wel vernoeght,

 

In 't geen dat haer was toe gevoeght.

 

 

 

‘De segen daeld' oock op dit huys,

 

‘ (Want Godt die segent steets den vromen)

 

‘Den trotsen over-viel het kruys,

 

‘En wierden schielijck wegh' genomen:

 

‘Soo dat een yder klaer verstont,

 

‘Dat Godt den stouten stort te grond.