Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh
(1648)–Dirck Pietersz. Pers–
AuteursrechtvrijStemme: Verdwaelde Coninginne.
O Schoone goude tijden!
O aengename Jeughd!
Waer in sich most verblijden
Al watter leefd' in vreughd:
De eele Mensch, die had sijn wensch,
En wat hy mocht begeeren,
Sijn soete rust, sijn wil en lust,
Wat soud' hem mogen deeren?
Daer was geen spijtigh pruylen,
Geen treck na heerschappy:
Na Princelijcke Suylen:
Maer yder leefde vry
In vrolijckheyd: men wist van leyd,
Van twist noch haet te spreken,
Daer had de min in yders sin,
Een vrolijck vyer ontsteken.
Men pooghde noch na schatten;
Na ciersels noch na pronck,
Waerom de Menschen pratten,
Maer elck bleef even jongh:
Het Landt gaf uyt, haer loof en kruyd,
| |
[pagina 80]
| |
Haer Bloemkens en haer Vruchten,
Die met vermaeck, en soete smaeck,
Haer stoofden in genuchten.
Men hoefder niet te delven,
Noch snyden met den ploegh:
Maer 't Landt dat bracht van selven
In overvloed genoegh.
Daer speeld het Swijn, by 't vet Conijn,
De Leeuw was by de Schapen,
De Wolf en 't Lam, de Stier en Ram,
Die sprongen by de Apen.
Daer wierd geen quaed bevonden,
Geen boosheyd noch verraed:
Maer alle Menschen stonden
In een gelijcke graed:
Men had krackeel, in 't minste deel,
Ten quade geen gedachten:
Maer Liefd en Vree, die hielden stee,
Die waren hare krachten.
O schoone Gulde tijden!
O aengename jeughd!
Waer in sich most verblijden
Al watter leeft in vreughd:
Maer wy eylaes! soo sot als dwaes,
Verachten dit vermaken,
Dies onse hert, in rouw en smert,
De bitterheyt moet smaken.
|
|