Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

[fol.  D6v]

Op Gods Genade.

Clavo Recto

WIe met een oprecht gemoed door de woedende en rasende zee-baren veyligh meent te varen, moet wesen als een Roer, dat hoewel het van alle sijden van de golven wort overvallen, evenwel sijn rechte cours en streeck houd: niet passende op 't geweld der dreygende en swalpende buyen, die 't Scheepken nu dus, dan soo, gins en weder werpen, en met alle kracht soecken te overweldigen: maer hy moet oock midden in dese woeste en wilde Werreld altijdt sijn hert en ooghe gevest houden, om met een dapper en manlijck herte alle de rampen deser rasender wildernisse te overwinnen. Hy moet wesen als de Palm-boom, die tegen alle de wichtigheydt der onspoeden, sijn hoofd midden onder alle op-loopen en stormen stantvastelijck kan op-heffen, en gerust, in alle woelerye, op sijn reyn gewissen steunen: en staeren nae een vaste en seeckere hope der aenstaende verlossinge, peylende altijdt met de reden

[fol.  D7r]

nae de rechte hoogte, dat is: na de bewaringe Godes die midden door de vlammen en d'eysselijcke kolcken den sijnen ongeschent kan bewaren. Hierom seght een seer wijs Man, dat de vrome zijn als het surckel of suringh, 't welck of het schoon getreden en geparst word soo wast het doch wederom daer tegens aen, en steeckt sijn hooft te groender op.

Geluckigh die door 't woeste rond,
En door des Meyrs verbolgen grond;
Die midden door de felle gloed
Kan treden met een vroom gemoed:
Die is gelijck het fijnste goud,
Dat in het vyer sijn krachten houdt:
Hoe datmen 't stoockt, hoe datmen 't zied,
't Verliest van sijne deughde niet.

WIe door het woeste meyr, en door de wilde baren
Van 't ongetemde volck gerustelijck wil varen,
Moet wesen als een Roer, dat midden inde zee

Op Gods Genade drijft, naer een gewenschte ree.

Godt is alleen het wit, de Hemel is de baken,
Of schoon de Son haer glantz wou bergen en versaken:

So houdt hy in 't gesicht de Noord-ster en de peyl,

En siet altijdt om hoogh, en houdt een oogh in 't zeyl.

‘De Werreld is een zee, waer in de menschen leven,
‘Een woeste woelery met alle windt gedreven:

‘Nu hoogh en weder leegh, nu soet, dan weder suur,

‘Nu droevigh en nu bly, nu vrolijck en nu stuur.

‘Nu vol van hoop en vrees nu hertelijck verlangen,
‘Nu wederom vol schricks, met swarigheyt omhangen:

‘Nu rijck, nu weder arm, dan weeldrigh en dan bloot,

‘Nu pijnelijck verdriet, en een gestade doodt.

‘Maer wie door dese storm, door 't hollen vande wagen,
‘En in dees wilden hoop hem vromelijck kan dragen,

‘Gaet over klip en banck, gaet over ebb' en vloed,

‘En midden door het vyer met een oprecht gemoed.