Gedichten

[p. 75]

XLIII
Dag

En over 't wak van pek, dat schijnt te schragen

Het hol gewelf, waarlangs een doodendans

Van fakkelglanzen spookt, voel ik mij dragen

Door wagglend hout... 't licht dooft - 't is duister thans....

Nu drijft de kiel, waar een albasten trans

Zóo rijst, als zinkt het diep der waterlagen, -

En uit de verte lokt een maanlicht-glans,

Een troost van medelij voor wie vertsagen:

Een kreet van levenslust dringt uit het hart,

En duizendwerf, tot in het hart der aarde,

Weergalmt hij door het doodenrijk der smart...

Dáar is het licht, het leven, liefde en lust,

't Is, of ik 't alles nooit voorheen ontwaarde....

De traan wordt lach en de onrust zoete rust.