Limburgse vastelaovend-leedjes

[p. 172]

Vastelaovend

Jef Notermans

Noe brik de bonte störrem los,
Me huurt 'm brölle tot d'n Bos!
De straote zien hiel dik bevóllek,
Dao drejt de bende wie 'n kóllek.
Ze danse springe hoeg en lieg,
Wee kin vaan eelk 't ech geziech.
De stumme lieke op gekeek,
Zien ze vaan Heugem, Hier of Beek?
T'r duvel wèt dat, geer toch neet,
Want eder zingk z'n eige leed.
Ze raoze door de Groete Staat,
Vaan twéllef oor tot saoves laat.
Som sjuive ze de kaffees in,
Dao drink eineder en hèlt pin.
Daan vluig d'n trôp alweer nao boete,
Ze sjriewe kompleet wie sjroete.
Ouch huurste leedjes, aadj en nuij,
Ze goeje zich dedoor: èn Trijn èn Trui,
Mèt Pie, Lewie, Lerang en Sjang.
Die zinge zich 'n hèse stroot,
Als hadde ze zich vrijgeloot.
Boe geit de reis vaandaog nao tow?
Vraog dat aon Wöllem of z'n vrow.
D'n eine veult väöl veur de Staar,
Dee is neet druug wie noe de knaar.
Of stump me hèl veur de Redout?
Dao sleiste soms der duvel doet.
Wie 't oetvèlt liet miech kaajd noch wérrem,
De leestes hawwe zich bei d'n érrem.
Daan weurt geduijt door Bèr en Fien,
'n sjoev raoj tot in 'ren tien!
Twie ore sleit 't op 't Stadhoes,
noe is 't toch wel tied veur thoes.
De maskes aof nao al dee zwèit,
Wee dink heij aon verdreet of leid?
Dao vink 't püne aon hiel laank,
Mèh, lekker zeut, oet leefd' en daank.
De stare stoon hoeg aon d'n hiemel,
Ze höbbe lol mèt 'te karnevalsgewiemel.

[p. 173]