Aen den E. Heere van Brandtwyck,
Op zijn Kusjes.
CUpidoos boogh lagh zonder pees of snaer,
Dies liep ick van zijn pylen geen gevaer;
En sprack verblijt, ick zie niet dat ick noot,, ly,
Ick hoef geen harnasch; want ick ben nu schoot,, vry,
En 't was by kans oock waer, wan alle daagt,
Ging ick by schoone Joffers in den Haag,
Of kreeg ick wat, het raeckte my het hert niet,
En 't was een vyertje, dat geen groote smert liet;
Maer doe ick eerst de smaeck in 't kussen vondt,
En dat ick quam by uwe roosemondt,
Zoo zoet, zoo schoon, zoo afgerecht op 't kussen,
Kreeg ick een vlam, die niet en was te blussen;
Ick minde niet het gheen ick alle dagh,
Te zien kreeg; maer het gheen ick niet en zagh,
Ick kuste met gedachten, dat het klapte,
'k Was quanzuys quaet, als my een zucht ontsnapte,
Juyst als ick niet en dacht op Roosemondt,
Ick las uw' kusjes waer ick ging of stondt,
Ick droeg by my een mes, dat my kon schaden,
Een zack-pistool, dat op my was geladen,
'k Spreeck van my zelfs, maer ick was 't niet alleen,
Uw' groote geest behaegd'er meer als een,
Zy kost met kusjes duyzenden gerieven,
Ick heb'er oud' en grijze op zien verlieven,
Was Cats niet op zijn hof-stêe Zonder Zorgh,
Had ghy haer niet genoot op Ockenborgh,
Had ghy haer met de Jacht niet doen vermaecken,
| |
Haer wild en tam gedierte daer doen smaecken,
Gingh Huygens niet na Hof-wijck om zijn rust,
Uw' rosemondt was lang al dood gekust,
Uw' rosemond die 'k noyt zoo veel kan kussen,
Dat ick mijn lust ten vollen uyt kan blussen,
Waer toe my dan genoot ter Jacht te gaen?
Ick en versta my niet op hasepaen,
Waer toe voor my niet in den Haeg gebleven?
'k Heb geen vermaeck om zoo alleen te leven;
Al was uw Ockenburgh noch eens soo schoon,
Al wierdt my 't aldersoetste zoet geboôn,
Ick ging niet meê; want ick ben hier gevangen,
Ick blijf verstrickt in uwe kusjes hangen.
|
|
Auteursrechtvrij