Gedichten

[p. 63]

Priere impromptue 2

Ik leg

al het dragen van valse juwelen af

Nog schittert geen licht dat hechter is

Ik leg de schone kleren af

besef het valse sieraad

maar
naakt heb ik kou
het licht van   God

omhult mij

nog niet

hij heeft warm die de hitte

uitstraalt

uit de gloed

van zijn opgeloste begeerte

Ik weet de weg

en nog

is alles een poel

Vóór mij is het licht

of

een afgrond
dan moet ik gaan   Het licht zal ik bereiken

waar ik vergeet dat duisternis ligt

op dezelfde plaats van licht

Daar is het LICHT

waar ik het vat

aan het einde van mijn begeren

waar mijn begeren zonder geluid en zonder begeerte

in het licht vergaat

IK weet de weg

de tekens zijn

apocalyptisch-klaar

maar ik aarzel over het water te gaan

dat slechts duister is

voor wie
het licht niet ziet

Vast veertig dagen

in de woestijn

[p. 64]

 

in krijtwaanzin komt de verzoeking laatste dag

 

edelstenen bieden

 

de kluizenaars balsemen de melaatsen

 

hun lijf

 

vervalt

 

een rotte regen van het vlees

 

maar hun metaphysisch Zijn schittert

 

Verlost boven de woestijn

 

 

 

Kristus en Dionyzos staan hier en daar

 

ik word gekaatst

 

waarom speelt Kristus nu ook al

 

met de kaatsbal

 

Kristus zit bij het meer van Galilea

 

en laat Dionyzos met druivetrossen tot mij komen

 

de woestijn begint te schitteren

 

de krengen van hyenas verspreiden een doffe stank

 

daarover is onze vaderstad

 

40     40     40   dagen   voeden   voeden

 

ah veertig dagen

 

met de lucht van de ontbinding