Gedichten

[p. 58]

Priere impromptue 1

Mijn huis staat in de vlakte en zonder schut
het is koud in mijn huis
de wind blaast het licht van de lamp dood
en de sneeuw dwarrelt een nog kouder lied
in mijn huis
vlakte in de vlakte
kind zoek ik te schuilen er is geen hoek
waar ik goed huiveren kan
Het is naakt
KELK zal ik nemen godsgeschenk

gelijk een groot geluk

ook de kelk van leed -
hij die is de poort op wat niet door een poort begrensd is -
neem ik van mijn lippen
en valt uit mijn kinderhanden
gebroken

Zo is de blootheid van mijn huis
zonder leed of vreugde
het is onbegrensd wel

niet oneindig

zo ben ik een bal in het spel van de boze
klaagdieren die hopeloos zijn
omdat de weg naar God   God zelf is

OVERAL   ZIE   IK   DE   HAND   VAN   GOD

die de verhouding zet
en mij maakt tot een stille bidder
vóór de stomme zee en het gehuil van dingen die
geluidloos zijn

BIDDEN GOD te geven de kelk die niet te

weigeren is

hij valt uit mijn handen
angstig ben ik en vreemd mij dit ongekend

gebeuren

Nog is het leed niet zo dat ik het grijp begrippeloos
in 't onverstaan van leed en vreugde
Nog vlucht ik van de eenheid naar de tweeheid

[p. 59]

 

Zo kan de sneeuw dwarrelen een nog kouder lied

 

in mijn huis dat geen huis is

 

omdat het nog MIJN huis is

 

Zo giert de wind in de kleine vlakte

 

te midden van de vlakte

 

 

 

Ik weet deze woorden zijn klaar begrip

 

mijzelf

 

en zij die zonder schutting zijn en zoekend

 

 

 

Zo is dit stil gestamel dan een scherpe steen

 

uit scherpe stenen worden malse broden wanneer

 

 

 

HET   WONDER   IS