|
| |
| |
| |
Bruyloft-Gedicht
WAt dat op aerden leeft, het moet Cupido eeren,
Oock teghen zijnen danck, oock teghen zijn begheeren,
Tis wonder meer dan meer, hoe dat het cleyne Kint,
Dat doch niet sien en can, so net de herten vindt.
Hy draecht een stercken booch, een woch van sulcke machten,
Die ons can t'eenemael benemen onse crachten.
Hy treft met zijnen pijl, gemaeckt van soete smert,
En bitter-oogen-troost ons ongebonden hert.
En weet het heel subtijl, te crijgen in zijn handen:
En weet het heel subtijl, te leggen in zijn banden:
En dan so quelt hy't eerst, en t'sarret dach en nacht
Soo dattet onder t'jock van 't minnen haest versmacht.
Dit is der minnen aert, dit zijn de loose treken
Daert arge Venus Kint, ons herten mee can breken,
Dit is het vincken-net, het Goddelijck fenijn,
De oorsaeck van ons smert, en doot-ghelijcke pijn.
Hier van is niemant vry, t'is niet wat wy beginnen,
Ten baet niet wat wy doen, of wat wy al versinnen.
| |
| |
Men siet het voor en naer, dat hy der leden cracht,
Goet, rijckdom, cloeck verstant, gheleertheyt niet en acht.
Ghy hadt HeerBruydegom, wel dapper-cloecke sinnen,
En treffelijck verstant, nochtans ghy brandt van binnen
Ghy siet dat u verstant, u niet een sier en helpt,
En dijnen heeten brant, en hitte niet en stelpt.
Wat baet uw dijne cracht, en al u schoone gaven,
Ghy moet doch even wel gaen suchten ende slaven,
Het is al niemendal, de min heeft d'overhant,
Geen brant en is so groot als d'erghen minnen brant.
De HoogheGoden selfs die hebben moeten swichten.
Die hebben oock gevreest zijn bitter-straffe schichten,
Sy hebben oock ontsien, zijn vriendelick ghelaet,
Sy hebben oock ghevreest zijn bitter-soete quaet.
Sy hebben mee ghevoelt, den wreeden brant der minnen,
Het crachtich minnenvyer, den kercker van de sinnen,
En jammerlijck ghekermt en bitterlijck gheclaecht
Van Venus loose kint dat alle menschen plaecht.
Iae oock zijn Moeder self, die is ghequetst van binnen,
Met zijnen stalen booch met sijne stale pinnen.
| |
| |
Comt dan laet ons ghelijck ons geven in zijn banden,
Ons gheven in zijn macht, ons gheven in zijn handen,
Hy sal voorwaer aensien ons heel verbijstert hert,
Dat in een groot verdriet en pijne leyt verwert.
Hy ist, hy ist alleen die onse smert can stelpen,
Die met zijn medecijn can onse sieckten helpen:
Hy is den heelen troost hy is den medecijn,
Van onse sware sieckt, en onghewoone pijn.
Comt laet ons tsamen gaen en met een droevigh wesen,
Tot Venus soete kint, op dat het mach ghenesen
Ons straffe harde coorts ons doodelicke smert,
Ons groote diepe wont, van ons beladen hert.
Tgheschiede sonder erch op dat hyt niet en mercke,
En daer naer onse smert tweedubbelt en verstercke,
Maer hoe? wat offer let? wy zijn hem onderdaen,
En evenwel tis niet, hy laet ons ledich gaen
Hy laet ons sonder troost: wat mach de oorsaeck wesen,
Dat hy ons heete coorts, en brant niet wil ghenesen?
Dat hy ons bitter pijn dat hy ons droeve smert
Terstont niet stelpen wil van ons beladen hert,
| |
| |
Wie soude teghen staen, dit onghebonde kint,
Als hy der Goden macht, ia oock zijn Moeder wint.
Daerom soo moeten noch met zijne harde banden
Seer vast ghebonden zijn ons voeten ende handen,
Hy heeft u VVassenburch alleen uyt desen brandt,
Wt dit gheweldich vyer, ghetrocken met zijn handt.
Het t'schijnt dat ghy alleen, dat ghy alleen van binnen,
Dus langhe hebt ghebaleckt vant rechte vyer der minnen,
Daerom soo crijcht ghy loon van dijnen eyghen min,
Een loon, een soeten loon nae dijnen eyghen sin.
Siet hier HeerBruydegom, siet d'oorsaeck van dijn qualen,
Siet hier is dijne Bruydt, die door haer suyver stralen,
En door haer soeten praet, en door haer suyver min
Het vryen al der eerst gebracht heeft in u sin.
Siet aen haer blijden mont, siet aen haer roode vvanghen,
Haer vriendelijck ghelach, vvaer mee gy zijt gevanghen,
Siet aen haer teer ghelaet, siet aen haer cloeck verstandt,
Siet aen haer vromicheyt dat costelijcke pandt.
Verblijdt u Bruyd'gomHeer dat gy noch hebt gecreghen,
Den lang verhoopten tijt, om blijschap te gaen pleghen.
| |
| |
Ghy vreesde voor een sieckt, ghy vreesde voor de doot,
En crijcht nu tot dijn gracht u alderliefstens schoot.
Wel aen ô Bruyt, vvel aen, vvilt hem zijn sieckte stelpen,
Wilt hem ghenadich zijn, vvilt hem ten lesten helpen,
En senden tot zijn sieckt' een soete medecijn,
Verjaecht zijn groot verdriet, vermindert zijne pijn.
Nu dan Vrou Bruyt gaet heen, en pluckt de soete vruchten,
Van uwen Brudegom, laet varen d'ongenuchten.
Laet varen t'ongemack, en bluscht u soeten lust,
Laet varen t'swaer verdriet, en stelt u hert gerust,
Nu gy ô lieflijck volck, en vvilt met ons niet strijden.
Ghy Maechden over hoop, vvijckt doch, vvijckt doch besijden,
Vrou Venus borgerij', gaet gheeft den lesten soen,
En dat daer dan noch feylt, dat sal den Bruyd'gom doen,
En vvilt niet teghen staen, en vvilt haer niet beletten,
De langh' gewenschte vreucht: het zijn des liefdes vvetten,
Dat niet dan twee en twee sal vverden t'saem gevoecht,
Dat niet dan twee en twee sal hebben dees genoecht.
Wilt dan ô lieflijck volck, vvilt dan niet langher beyden,
Tis tijt, jae meer dan tijt, dat gy van hier gaet scheyden,
| |
| |
Den swerten nacht verdwijnt de sterren kijcken uyt
Tis tijt, 'tis seker tijt, dat hy sy by zijn Bruyt,
Comt hier, comt hier by ons, en laet haer doch niet derven
Het lieffelijck omvat: maer laetse meer beerven.
Ghy Vrijers allegaer, tast toe, grijpt aen en cust
De Maechden voor haer mondt, met vroeyelijcken lust.
Wel aen, dat hy begin, die t'beste heeft gheleert,
Maer sachtelijck, dat ghy haer lobben niet onteert,
Gaet voort, gaet voort, gaet voort, en maeckt gheen langh beraet
En schuylt niet om een houck in desen blyden staet.
L.S.H.E.
|
|
Auteursrechtvrij