|
| |
| |
| |
Bruylof-Ghedicht.
DEn troon des vvaren Godts is boven alle troonen,
Ver' boven al het gheen ons gaet in d'ooghe toonen:
Als Maen, Mercurius, Venus en Sonne jent,
Mars, Iupiter, Satur, oft cierlijck firmament.
Daer is een stadt vvaer van de mueren zijn robijnen,
De poorten peerlen schoon, die heerelijcken schijnen,
De straten langh en breet, zijn fijn gheloutert gout,
Hier in is s'heeren throon van diamant ghebout.
Daer onsen Godt op sadt, vviens Goddelijck aensichte
Soo Godlijck blinckend' is, dat Gout, diamant lichte,
En d'allichtende Son men daer by lijcken mach,
Ghelijck een duyster nacht by eenen claren dach.
Doen daer een Enghel quam, wiens ampt maer is ghemeenlijck,
Op Magistraten vroet te nemen acht alleenlijck,
Die voor al op zijn knien ghepresen heeft den heer,
Van zijn barmherticheyt, zijn vvesen, macht en eer,
En daer nae sprack, mijn Godt nae dat ick heb veur vloghen
Al (volghens dijnen last) ben ick laest doorghetoghen,
| |
| |
Die landen die aen een door eetbondt zijn gheschaeckt,
En vry van t'spaensche Iock door u ghena gheraeckt.
Daer in een stadt die eerst om sien den Spangiaert brilde.
Een Borghermeester is, die hoe ongeern hy wilde,
D'alwechruckende doot seer hertelijck heeft bedruckt,
En zijns lijfs vruchten cleyn, en vveerde vrouw ontruckt.
Hy trouw deed' trouw zijn best, om t'lieve vvijf te houwen,
Door medecynen const, door trouwe hulp der vrouwen,
Door deuchtsaem vvoorden troost, door dadich liefden daet,
Sijn hert vvas selfs voor haer, hadt haer doen moghen baet.
Maer neen t'was al vergeefs zy moesten hen bereyden,
Tot A dieu voor het lest, en tot het bitter scheyden,
Het vvelck gheleden is al over t'derde jaer,
Soo lang is hy gevveest een treurigh vvewenaer.
Nadien 't niet goet en is den mensch te zijn alleene,
Bescickt hem (hy ist vveerdt) om paeren vveerom eene,
Ghelijck ick eene ken, een Maecht die suyver leeft,
Van achtbaer rijck gheslacht. Die selfs tot vader heeft,
Den Burghermeester vroom, van die stadt die doen rollen
Van berghe brave kan veel trotsche Spaensche bollen.
| |
| |
Dit Burghermeesters kint, maeckt Burghermeester Bruyt,
Ghy zijt doch die hier eerst sulck huwelijcken sluyt.
Den Enghel swijcht, Godt, spreect, met Goddelijcke vvoorden
Dees twee zijn een, ick vvilt. Dit alle d'Englen hoorden,
Waer van daer vvaren twee (niet van de slechtste) reet,
Om voeren uyt Godts vvil, met vlytich goet bescheet,
Die beyde dan gelijck hun vleughelen open spanden,
Die vvitter zijn dan snee, verciert met gulden randen.
En om te maken vlucht gelijck t'reen twee drie treen,
En soo snel snel, om snelst, seer snellelijck vliegen heen.
D'een na frontier en mondt der Maes zijn reysen helde,
En d'ander na den mont en frontier van de Schelde.
De Maecht, de suyver Maecht, t'cieraet der maechden cuys,
T'cieraet der gantsche stadt, t'ciraet van Pierlings huys.
In haere camer sliep, met toeghesloten deure,
Doen d'een van dese twee (ken vveet door vvat cleen scheure)
Daer quam gheslopen in, gheli?ck een snelle vvint,
En van een zijden beurs een zijden snoer ontwint.
Neemt daer vvat uyt en maect, met haest twee of drie stipkens,
(Daer vier en ijs in scheen) op haer carmozijn lipkens,
| |
| |
Die sy met d'asem in soo slapend' heeft ghehaelt,
En zijn tot inde maech om teeren neer ghedaelt.
Waer van de cracht doordrong haer vvel gemaeckte leden,
Haer seeuwen, beenen, merch, den damp gaet opwaerts treden,
En d'hersenen beheert, in t'eelste van het bloet,
In t'diepste hol van t'hert, croop in dit crachtich goet,
S'onspringht en spreeckt. helas! mijn lijf is vol van smerte,
Een bevend' heete quael, staech pijnicht my mijn herte.
Mijn bloet is heel ontstelt, onsoeten slaep die my
Mijn gheest en en hooft vervolt met dese fanstasy!
De Maecht die eertijdts plach met haere ghesellinnen,
Door lachen, vvand'len, praet, vermaken vvat haer sinnen.
Soeckt niet dan eenicheyt, is peynsich, treurt, gaet crom,
Verbleect, en sucht, en claecht, en sy vveet niet vvaerom.
Den tooren van haer stadt dunckt haer den Brielschen tooren,
Te vvesen, en de Schelt de Maes, en Brabant Vooren,
En vvijl op vvijl voor haer verschijnt van hem figuer,
Die d'oorsaeck is en t'eyndt sal zijn van haer ghetreur.
De vvelcken besich sadt, in zijn comptoor en telde
S'lants ghelt , hier hoopen gouts, en daer de silvre stelde.
| |
| |
Hier schrijft hy dit te boeck, en dat daer vveer casseert,
En dees' verobligheert, en ghenen vveer quijteert.
Als d'ander daer in vliecht, en door een gouden hooren,
Met hemels soet gheluyt hem soetkens tuyt' in d'ooren,
De deucht, verstandt, gheslacht, van dees Cornelia,
Waer op hy stracx verlieft, en vvenscht om haer ghena.
Het ghelt, den boeck, comptoor, van meester vvordt verlaten,
Cornelia Pierlings ist al, in al zijn praten.
Die vvel als t'hooft der stadt, en Leenman van het landt,
Regeerd', ontfanght nu vvet, en dient zijn min en brandt.
Den slaep en doet niet meer zijn soeten arbeydt slapen,
Hy can in spijs noch dranck gheen smaecklijck smaecken rapen.
Nu climt de Son en brandt op middach, dan neergaet,
Maer zijne liefd' altijdt, in haeren middach staet,
Hy denckt. Hoe sal ick best mijn meeningh openbaren?
Aen mijn Meesters' en Vrou om haest met haer te paren?
Sulcx door mijn selfs te doen en is gansch niet gheraen,
Want cuysche liefd' is stom. Mijn vrienden moeten gaen.
Ghy volck! Ey statich volck! Ey volck seer cloeck van gheeste!
Die (vveerdich) vvordt ghebruyckt, om maken deese feeste!
| |
| |
Spaert vvoorden die meer soet en en cierlijck zijn dan vvaer,
Noch ringhen, bagghen, gout, en schenckt om vvinnen haer.
Maer recht, oprecht ront uyt, gaet trouwlijck tusschen beyden,
Elcx hert tot anders vvil heeft Godt al doen bereyden,
Brenght ghy hun slechs by een, en seght dan handt in handt,
En door hun vvillich Ia, bindt vast den trouwen bandt.
O bandt! o gulden bandt! twee herten ghy ontbindet,
Van druck, en vveer met vreucht in cuysche liefde bindet.
Ghy maeckt dees vrye luy van hunnen vrydom quijt,
En sulck onvryheyt vveer hun voor t'onvryen vrijt.
Ghy maeckt dat vvy d'een Bruyt en d'ander Bruygom nommen,
En dat dit achtbaer volck ter feest hier is ghekommen,
En dat nu handt aen handt de jeucht vlecht eenen crans,
En dat soet spel en sangh hier stiert den ronden dans.
HOe lieffelijck ist in eeren
Met eendracht te zijn vergaert?
Hoe lieffelijck ist in eeren
Twee te sien soo wel ghepaert?
Och oft elck van ons mocht beuren
Soo ghepaert te zijn bekent,
Ons vreesen, peynsen, en treuren,
Sou' dan na wensch nemen ent.
| |
| |
Och oft elck van ons mocht lucken
Soo met eer versaemt te zijn:
Och of elck van ons mocht plucken
Soo cierlijcken roose fijn,
Als is ons vrou Bruyt vol deuchden
Soo waer al ons loopen uyt,
En wy ghenoten duyst vreuchdeu
Hadden wy elck soo een Bruyt.
Dan begonnen wy te leven,
Hadt ons Godt met een versaemt:
Als ons Heer Bruygom verheven,
Die met eeren wordt ghenaemt.
Elck van ons had zijnen wensche,
Mocht sy haer leven gaen om,
Met soo goet imborstich mensche,
Als is ons Heer Bruydegom.
Ons vrou Bruyts suyver lichame,
Ist t'beelt van haer suyver hert,
Och of ons t'gheluck toe quame
Dat elck soo een beschickt wert:
Siet Gracikens schijnen spelen,
Op haer wangskens, ooch en mont.
Och of elck van ons soo Elen
Bruyt had en soo foet van gront.
Die met veele woorden vierich
Oft met dichten fray ghebout,
Meent te cieren dit paer cierich,
Die schijnt te vergulen gout,
Want sy sijn natuerlijck schoone,
Deuchtsaem, goetaerdigh, eerbaer,
Daerom, Godt selfs in persoone,
Heeft ghepaert dit gulden paer.
Recht soete Ionghe jeucht, Godt selfs heeft vast ghebonden
Dit lievelijcke paer int heylich huwelijck.
Sijn seghen hun omtrent moet staech soo zijn bevonden,
Dat sy dees suyver staet betreden suyverlijck.
| |
| |
En dat in suyverheyt, en inde vrees des Heeren
Sy moghen telen voort, haer ghulden lichaems vrucht,
En deuchsaem queecken op, den vvaeren Godt ter eeren.
En tot hun naesten sticht, en hulpe van die sucht.
En dat hun cuysche liefd', mach groyen met hun daghen,
En ons heer Bruydegom een vvaere Iacob sy,
Om staech vertreden cloeck, al vvat hun mochte plaghen,
Oft hunnen trouwen bandt eenichsins zijn party.
Op dat dit huwelijck, ghelijckenis ghelijcke,
Van t'huwelijck vvaer van den Bruydegom vermaert,
Is Godts beminde Soon, en zijne suyverlijcke
Sneewitte schoone Bruyt, van Goddelijcker aert,
En sy int t'vvit ghecleet, als sy van hier verplecken,
Op d'eewich Bruylofts feest, daer liefde vrede cust,
Als weerde bruylofs volck, ter bruyloft moghen trecken,
En nutten eeuwichlijck Godts hemelsche vvellust.
Dit vvenscht dit paer kuys
Charles van VVijckhuys.
Verstaet eerst vvel.
|
|
Auteursrechtvrij