|
| |
| |
| |
Brvylof-liedt
INt midden van de locht heeft Jupiter een camer
Van claren diamant ghesmeten met den hamer
Van Mulciber zijn soon, die daer in heeft ghestelt
Al datmen nochter tijt van Jupiter vertelt.
Hoe dat de oude vrou de moeder aller saecken,
Natura liet een schoon en blyde maeltijdt maecken.
Doen t'aerderijck eerst stondt, en doen het groote velt
Des vverelts eerstmael vvas op sijnen grondt ghestelt.
Het lach noch vvoest en vvilt, de soete naem van minnen
En vvas noch niet bekent, noch niemandt was van binnen
Gheschoten van de soet en lieffelijcke smert
Die uyt de ooghen comt gheslopen in het hert.
Dewijle dat sy dus de clare vvijnen schoncken
En namen in de handt, en vroyelijck uyt droncken,
Neemt Jupiter een cool, en schildert met de handt
Een beest, een wonderbeest, beneden aen de vvandt.
En neemt twee pont venijns daer met de God der minnen,
Cupido nu bestrijckt sijn doodelicke pinnen.
| |
| |
En strijckt dat aen de mondt, en lippen heel rontom,
Aen d'ooghen boven al en vvendet om end' om.
De Goden saghen toe, en vverden seer verslaghen,
Sy creeghen in het sien een eersten goet behaghen,
Tot dat een soete coorts haer in het herte quam,
Ghecropen meer en meer, die haer den sin benam.
Sy vvaren seer verheucht, en loeghen in haer pijnen,
Men wist niet wat het was, men haelde medecijnen,
Haer ader vvert ghetast, men vraechde naer het quaet,
Men vraechde naer de sieckt, men vonter gheenen raet.
Natura ginck terstont en liet het vverck naer trecken.
De vverelt door en door, en ginck een volck vervvecken
Vennijnich van ghesicht, seer wonderlijck van sin,
Dat noch tot deser tijt heeft gans de werelt in.
Men wist niet vvat het was, het aertrijck was vol roeren,
De menschen waren bang, sy wouden crijch gaen voeren:
Met cracht en met ghewelt, met yser ende vier
Gaen jaghen wederom dat nieu gheboren dier.
Sy wouden in gheschil met al de Goden treden,
End' ydel laten staen haer landen ende steden.
| |
| |
Men vvasser van vervaert, men vvister gheenen raedt:
De een die sloot sijn oogh, de ander badt ghenaedt.
De derde riep om hulp: sy creghen soete vvonden,
Men hiet het tovery. Tot datmen heeft ghevonden
Een goede medecijn, de vvelck verborghen vvas,
Wel neghen hondert iaer in Venus gulden cas,
Een goede medecyn bekent in alle landen,
Van soentiens t'saem ghemengt, in vvosteling' der handen,
En lieffelijck ghesucht, in vvat omtrent den schoot,
Dat niemandt maecht in laet, en niemandt doet de doot.
Dees soete coorts is nu ghemeyn in desen tijden,
En vvonder vvel bekent. Ghy moet het oock belyden
Heer Bruydegom, dit is, dit is dat soete quaet.
Dat u doen commen heeft in desen blyden staet.
Heer Bruydegom ghy seacht, ghy saecht de suyver stralen
Vant' maechdelijck ghelaet, dat heeft u hert doen dwalen,
Ghy vviert ghy vviert gans swack, de soete coorts quam in,
En nam den vvijsen raet, betooverde den sin.
Den brandt quam tot het hert, al de ghedachten swommen
In midden van het vyer, men vvist niet te becommen
| |
| |
Tot hulp van dese sieckt, tot troost van dese pijn,
Haer ongenadich hert moest eerst versadicht zijn.
Haer aensicht is gheweest de pijnbanck van u herte,
Haer ooghen zijn ghevveest de buelen van u smerte.
Die hieyden uw vast aen, en met een harden bandt,
Sy boeyden dijnen sin, sy boeyde dijn verstandt.
Maer nu ist eens ghedaen het yser is ghebroken,
De banden zijn ontdaen, de boyen zijn ontloken,
Neempt desen tijt tot hulp, en om ghesont te zijn,
Omhelst dat selve quaet, en blust daer met de pijn,
Het heeft een groote cracht om quetsen en ghenesen,
Het vvas al het verdriet het sal de vvellust vvesen,
Het vvas de pijn, de smert, het sal nu zijn de lust,
Het vvas de ongheneucht, het sal nu zijn de rust.
Den schoone nacht comt aen, siet de vergulden Goden,
De sterren kijcken uyt, dat zijn de gouden boden,
Die Venus aen dy sendt, die segghen dat is tijt
Te voorderen de saeck, te voorderen den strijdt.
Ons vverck comt aen, vvy gaen, vvy sullen voort gaen halen
De oorsaeck van uw coorts, de oorsaeck van uw qualen,
| |
| |
Al staet sy by haer volck omringt aen alle cant,
Wy sullen haer nochtans dy leveren ind' handt.
Nu ghy o lieflijck volck Ioncvrouwen vvijckt ter zijden.
Ghy die de Bruyt bewaert, en vvilt niet met ons strijden,
Gaet troost haer voor het lest, en gheeft den lesten soen,,
Het ander dat ghy laet, dat sal den Bruyd'gom doen.
Gaet aen vrou Bruyt, gaet aen, den Bruydegom vvacht binnen,
Gaet aen vrou Bruyt, gaet aen het soete spel der minnen,
Gaet aen onnosel schaep, gaet aen onnosel lam,
Den lesten tijt is hier, die noyt voor uw en quam.
En zijt doch niet bevreest, ick ben uw borch ghebleven,
Dat ghy in desen strijdt behouden sult uw leven,
En vveest doch niet bevreest, het ghene datmen doet
En is niet om het lijf, den strijdt is sonder bloet.
En vveest doch niet bevreest: ghy sult den maechdom laten,
Die niemandt goet en doet, noch niemandt en can baten,
Het is een ydel naem den maechdom en is niet,
Die niemandt niet en tast, noch niemant niet en siet,
Hy is noch visch noch vleesch, de vvijste van ons allen
En vveet niet vvat hy sy. Hy can oock licht ontvallen,
| |
| |
En sluypen door de handt. En vveest dan niet vervaert.
Want die hem dus verliest, die heeft hem best bevvaert.
Heer Bruydegom ghy moet gaen minderen uw pijnen,
Heer Bruydegom ghy moet gaen nemen medecijnen,
En sweeten uyt de coorts, en sweeten uyt de pijn,
Dit anders niet en can te recht verdreven zijn.
S. D. H. N.
|
|
Auteursrechtvrij