Memoires 1987-A

[p. 249]

Amsterdam

17 juni 1987

Amerbos

Premier Jules Wijdenbosch heeft, zoals we in Washington bespraken, inderdaad bij terugkeer in Paramaribo bekend gemaakt dat Suriname de kwestie van de toegezegde cons-gelden aan de orde gaat stellen bij het Internationale Hof van Justitie. Prima. Professor Peter Kooijmans, volkenrechtdeskundige aan de Universiteit van Leiden, heeft reeds gezegd dat door Suriname de ‘rebus sic stantibus-clausule’, welke door Den Haag werd gehanteerd op basis van mensenrechtenschendingen, inderdaad aangevochten kan worden.³⁴⁶

De jaarlijkse iggi-conferentie om de fascistische dictatuur van Suharto op de been te houden, heeft bij de conferentie in Den Haag onder leiding van minister Bukman een recordbedrag van 6,5 miljard gulden opgeleverd. Ze zijn hartstikke gek, maar het gebeurt, en niemand verroert een vin in de Haagse politiek. De smeerlap Mobutu in Congo heeft nog meer Westerse steun gekregen, namelijk 1,48 miljard dollar. Hoe is het godsterwereld mogelijk dat dit gewoon gebeurt?

Het is een vorm van samenzwering. An Salomonson, ook zo'n expert in Indonesische zaken, schrijft dat minister Piet Bukman weigerde de kwestie van de mensenrechten op de agenda te plaatsen. Dezelfde Haagse idioten die steigeren over mensenrechten in Suriname, zwijgen als het graf wanneer het Indonesië betreft. Het zijn gewoon gepatenteerde lafbekken, niet anders. Tegen Paramaribo durven ze een grote bek op te zetten maar in Djakarta staan ze te buigen als knipmessen. En denk maar niet dat Salomonson dit aspect in haar artikel voor onze eerste kwaliteitskrant zal belichten.

Het Vrije Volk komt met het nieuws dat Bouterse in de malafide wapenhandel zou zijn getrapt. Er zijn twee verouderde Alouette iii helikopters aan Suriname geleverd die in slechte staat zouden verkeren.³⁴⁷ Ik voel me altijd en beetje schuldig als ik over helikopters lees omdat ik Desi Bouterse op die gedachte bracht. Er lag een stapel verjaardagskaarten en andere post. De Randse

346 NRC Handelsblad, 17 juni 1987.

347 Het Vrije Volk, 18 juni 1987.

[p. 250]

Afrikaanse Universiteit bedankte voor de boeken die ik voor ze meebracht.

Casper van den Wall Bake is door Ernst van Eeghen ontvangen, maar er is verder niets uit voortgekomen. Generaal Bake was woedend geweest dat Casper naar Van Eeghen was gegaan (op mijn advies). Carine Bake werkt nu voor Jiskoot in Baarn, die Van Eeghen eveneens onbetrouwbaar vond.

Jan Cremer stuurde een artikel dat hij voor de Volkskrant schreef.³⁴⁸ De tekening is van Waldemar Post.

Michel Aboikoni vertelde dat de procedure tegen Den Haag van de Surinaamse regering bij het Internationale Hof ‘the talk of the town’ is onder Surinamers. Henk de Mari wist niet te vertellen of het bericht ook in zijn krant had gestaan.

Ik belde Peter. Hij stond op het punt weg te gaan. Ik zei dat hij 19 juni moest verschijnen bij het uwv. ‘Kun je niet zeggen dat ik in Brabant in de bossen zit?’ Alsof je dat langer dan vijf dagen kunt volhouden. De show van Edwin was een groot succes. Ik was misschien niet aardig genoeg tegen Peter, maar ik erger me groen en geel aan dat gelazer en dat hij zijn zaakjes niet zelf regelt.

348 Zie bijlage 55.

18 juni 1987

Aart van der Want belde dat Harry Aarts (cda) in Met het oog op morgen had gezegd de actie van Wijdenbosch ‘ernstig’ te vinden. Hij hoopt dat er eerder een gunstige oplossing met Suriname komt. De Telegraaf rept natuurlijk met geen woord over de Surinaamse actie bij het Internationaal Hof.

19 juni 1987

Eindelijk heeft Desi Bouterse met een reporter van The New York Times gesproken, zoals ik steeds tegen hem zei dat zou moeten gebeuren. Volgens De Telegraaf heeft hij onder meer verteld dat hem miljoenen waren geboden om elders politiek asiel aan te vragen. Ze kennen die man niet.

Frans Kellendonk heeft over het dubbelinterview van Hans Warren en mij in de Haagse Post gezegd: ‘Twee oude mieën in gesprek.’

Gisteravond heeft Herman von der Dunk in Heidenheuvel met André Spoor gedineerd. De hoogleraar geschiedenis heeft eerder tegen mij gezegd de medewerkers van het Zaterdags Bijvoegsel van nrc Handelsblad ‘hufters’ te vinden. Hij heeft nu een los-vaste afspraak om voor Elsevier te gaan schrijven.

[p. 251]

Dat zou jammer en dom zijn. Hij moet voor nrc Handelsblad behouden blijven. Ik vertelde hem dat ik Wout Woltz reeds had gealarmeerd.

Aardige brief van generaal Du Toit uit Pretoria. Ik denk dat hij me door dik en dun blijft helpen.³⁴⁹

Michel Aboikoni kwam met het openbaar vervoer naar Amerbos, want zijn auto was door de bank in beslag genomen wegens verzuim van een afbetaling van 215 gulden per maand. Zijn financiële problemen na de door Henk Herrenberg aangezwengelde escapade naar Paramaribo, zijn zorgelijk. Bouterse en Herrenberg laten hun landgenoot in zijn sop gaar koken, wat allesbehalve in orde is.

349 Zie bijlage 56.

21 juni 1987

Mams verjaardag. Haar zuster, tante Jetty Meijer uit Wassenaar telefoneerde. Zij vertelde 24 februari 1988 negentig jaar te zullen worden, maar lachte dat zij al tweemaal in coma had gelegen dus die leeftijd misschien niet eens zal bereiken. Zij was blij dat ik weer regelmatig contact had met broer Hendrik. ‘Hij is volkomen gelukkig,’ zei ik. Het antwoord kwam meteen: ‘Net als ik.’

Valentin Falin heeft in Moskou gezegd dat de jonge Duitse piloot Matthias Rust binnenkort vrij zal komen. Het wordt de hoogste tijd. Ze nemen zichzelf in het Kremlin nog altijd te serieus.

Peter belde uit Zuid-Afrika. Edwins show als de Barones Carol van Reefenhausen in een theater in Kaapstad is een laaiend succes.

23 juni 1987

Mijn vriend Frits van Eeden stuurt een aankondiging van een tentoonstelling. Hij zei me in Amsterdam steeds mis te lopen. Hij gaat 10 juli weer naar Florida maar hoopt me voor die tijd te treffen.

Uit het niets belde mijn oude vriend Martin Portier op. Hij vroeg of ik zijn verjaarskaart nauwkeurig had bestudeerd en op de kleur had gelet. ‘Ik herinner me nog zo goed,’ zei hij, ‘de dagen dat ik vaker bij je was. Wij lachten en wij huilden en soms hebben we samen gebeden of brandden we samen een kaarsje in het Begijnenhof.’ En: ‘Mijn geest is steeds bij jou, waar je ook bent in Amerika of Zuid-Afrika. Ik ga in feite arm in arm met jou, altijd. Dat is in de geest. De Here God is jouw

[p. 252]

leidsman, je mag hem nooit vergeten. Ik geef je alleen maar die raad mee als je broer. Wanneer je een kaars gaat branden zullen de engelen blij zijn.’ Hij vervolgde, net als Hendrik doet, met: ‘Je zult verantwoording over je ziel dienen af te leggen. Ken je wel het belang van de ziel? Ik houd in de geest erg veel van jou en als ik dat zeg weet ik dat het de waarheid is.’ Terwijl ik naar zijn woorden luisterde, vroeg ik me af waarom ik zo koel bleef. Ik staarde later voor me uit en dacht terug aan de tijd dat we in elkaars armen sliepen, om hem als toen weer in mijn armen te voelen. Is dat niet een voorwaarde voor werkelijke verbondenheid? Er waren op zijn verjaardag 107 mensen geweest. Hij had rijsttafel gemaakt.

Martin was eigenlijk ontzettend hartelijk in zijn telefoongesprek, zoals het vroeger altijd tussen ons was.³⁵⁰

Ik sprak ook met Cecile van Lennep. Zij vertelde te verstijven van ouderdom. Hoe kan dat? Zij kan niet meer lopen. Sylvia, haar dochter uit Denemarken, kwam haar niet opzoeken: ‘want zij heeft logés.’ Wat moet er gebeuren als dit de laatste zomer van haar moeder is? Ik vertelde over Zuid-Afrika maar zij waarschuwde me: ‘Reken op niemand, ook niet op die nieuwe vriend van je, generaal Du Toit. Afrikaners zijn zeer onbetrouwbaar.’

Erik Jurgens vertelde mijn brief in nrc Handelsblad gelezen te hebben waarin ik Michail Gorbatsjov als de gevaarlijkste man sinds Lenin omschreef. ‘En wat nu met je contacten in Moskou,’ vroeg hij. Ik probeerde hem uit te leggen dat dit voor mij geen factor is wanneer ik een mening heb en deze verkondig.

350 Ik lees deze aantekening in 1998. Zijn portret als militair in Korea heb ik nog steeds naast mij staan. Dat zal tot het einde zo zijn.

24 juni 1987

Ernst van Eeghen vermijdt opnieuw een ontmoeting. Hij vindt dat onze standpunten zo ver uiteen liggen dat een gesprek dat niet zal verbeteren. Volgens hem is daar niemand mee gediend. Misschien heeft hij ook wel gelijk. We zouden keet krijgen omdat ik hem een spiegel zou voorhouden. Ik antwoordde aldus:

Dank voor je brief. Je zoekt uitvluchten. Het maakt het algehele beeld van Ernst van Eeghen als vriend en als mens er niet gunstiger op. Jij had mij zes jaar geleden nodig. Ik heb je zonder onderbreking op je wenken bediend.
Nu heb ik jou eens nodig, en wil je een wederdienst vragen

[p. 253]

waar ik mijns inziens tussen fatsoenlijke mensen in alle opzichten recht op heb, ook gezien je vele niet nagekomen toezeggingen en beloften. Maar nu geef je plotsklaps niet thuis, en verschuil je je achter niet ter zake doende argumenten. Ik kom niet naar je toe om oude koeien uit de sloot te halen, maar om je hulp te vragen nu ik die nodig heb.
Gelukkig heb ik een schoon geweten jegens jou, dus je moet het maar met je eigen geweten uitzoeken hoe te handelen. Wanneer Erica van Eeghen nog zou hebben geleefd, zou zij je zeker aan je verplichtingen jegens mij hebben herinnerd. Zij is er helaas niet meer om je op het rechte spoor te houden.
groet WILLEM

Ik sprak met de hoofdredacteur van uitgeverij Bert Bakker, want als er iets is waar ik Van Eeghens hulp bij zou willen vragen, dan is het een methode vinden om subsidie voor de uitgave van mijn dagboeken te krijgen. Hij vertelde dat de boeken van Warren pas na het vierde of vijfde deel van zijn dagboek zijn gaan lopen. ‘Zo'n uitgave is een zaak van lange adem,’ zei hij. ‘Je moet er achter staan of niet.’

25 juni 1987

Rudie van Meurs van Vrij Nederland, die al vorig jaar beloofde mijn boek Zaken doen te zullen bespreken, heeft het niet gedaan natuurlijk en komt ook niet aan de telefoon. Henk Meier van het Nieuwsblad van het Noorden beloofde met Kerstmis mijn Memoires te zullen bespreken. Ik stuurde hem een kaartje ter herinnering.

Peter is weer in Nederland voor een gesprek over zijn werkeloosheidsuitkering in Amsterdam, waar men het naadje van de kous wilde weten over onze relatie. Want als Peter en ik lovers zouden zijn, was er een nieuwe wet aangenomen die het gebruik van de keuken op Amerbos regelde terwijl ook diende te worden uitgevlooid of Peter aan mij huur betaalde. Hij was eerst heel boos geworden vanwege de typisch Hollandse impertinente mierenneukerij. Er is zelfs een mogelijkheid dat ze het huis komen inspecteren.

Ik kreeg een kaartje van Jan Cremer en Babette uit St. Tropez.

16:00 uur

Tante Jetty Meijer is plotseling overleden. Hoe vreemd dat ik gisteren nog een aardig gesprek met haar voerde ter gelegenheid van mams verjaardag, en om ook weer een bezoekje aan

[p. 254]

haar af te spreken. Haar halfbroer Elie Poslavsky belde dat er een plaats voor mij in een volgauto was gereserveerd. Maar ik ga niet naar een begrafenis uit beleefdheid. Mijn gevoel zegt me in haar geval: nee. Je bewijst niet iemand een laatste eer wanneer je die vorm van respect niet kunt opbrengen.

Peter leest het begin van mijn boekje Het dagboek als Camera Obscura. Het is nog in wording, maar hij vind het goed. Ik stuurde het eveneens aan Lex Poslavsky.

26 juni 1987

Het Centraal Comité van de cpsu heeft Gorbatsjovs hervormingsplannen voor de Sovjeteconomie goedgekeurd. Ook versterkte hij zijn positie door drie bondgenoten in het Politbureau geïnstalleerd te krijgen, namelijk Aleksandr Jakovlev, Nikolai Slyunkov en Viktor Nikonov. Gorbatsjov stak een rede van enkele uren af. Ik houd mijn hart vast voor die man. Leonard Bernstein gaf een concert voor het aids Fonds. Ageeth Scherphuis sprak in de pauze met een aids-patiënt en gaf hem een zoen. Dit vond Peter - die Ageeth hier met Joop van Tijn meer dan eens op Amerbos ontmoette - aanleiding om haar een briefje met een steunbetuiging te sturen.

Rudie van Meurs zegt een artikel over Zaken doen geschreven te hebben en het gaat nu naar de redactie van de boekenbijlage. ‘Ik kom mijn belofte na,’ zei hij.³⁵¹

Ik lunchte met Hans Teengs Gerritsen in het Promenade Hotel. Ik zag zijn groene Jaguar al staan toen ik bij het hotel kwam. Hij zat De Telegraaf te lezen. ‘Dat is een krant met behoorlijke leesbare letters, gezellig. nrc Handelsblad en de Volkskrant zijn saai.’ Ik zei dat De Telegraaf een leugenkrant was. ‘Of ze liegen, zal ik zelf wel uitmaken,’ antwoordde hij. Alsof dit ten aanzien van bijvoorbeeld de Suriname-berichtgeving mogelijk zou zijn.

Hans was nog steeds laaiend enthousiast over Gorbatsjov. ‘Hij ziet er aardig uit en hij heeft enorm veel lef! Voor het eerst wordt gelachen in het Kremlin [wo: waar ik hem gelijk in gaf]. Ze staan ook met vriendelijke gezichten op de plaatjes. Zijn vrouw kleedt zich goed. Hij heeft tenminste de moed het roer om te gooien.’ Hij zou Gorbatsjov nog steeds graag willen ontmoeten, maar Moskou had nog niet gereageerd. Joop Wolff van de cpn had hem uitgenodigd om in het Verzetsmuseum de Oost-Duitse leider Honecker te ontmoeten. ‘Hij stond tegen me te buigen als een knipmes. Die man maakte een indruk als-

351 Dit zogenaamde artikel is natuurlijk nooit verschenen.

[p. 255]

of hij thuis een fietsenstalling runde.’ Hans zei het liefste tegen Honecker te hebben willen zeggen: ‘Why the hell are you still shooting people at the Berlin Wall.’

Hij vertelde dat prins Bernhard twee weken in China was geweest ‘en maandag wordt hij 76 jaar.’ Ik dacht: hoe werkt dit, prins Bernhard krijgt wel toestemming van de regering naar Peking te reizen maar niet naar Moskou. Ik zei dit tegen Teengs Gerritsen en voegde eraan toe dat ik opnieuw zou proberen in Moskou een uitnodiging aan Bernhard te bepleiten. Intussen bestudeerde ik zijn rimpelige gezicht en realiseerde me dat hij oud werd. Zijn kinderen uit zijn laatste huwelijk gaan nu naar de middelbare school en lijken hem jeugdig te houden. Zijn zoon had als detective in een toneelstuk opgetreden met een trenchcoat en hoed op van zijn vader. Hans was verbaasd over het toneeltalent van zijn zoon. Ze schijnen een huisje aan de plassen te hebben waar ze veel samen genoten, maar nu heeft zijn zoon een eigen boot.

Hij vond Hans van den Broek ‘een erg aardige man’.

‘Ik geloof het graag,’ zei ik, ‘maar het is een mediocrity in buitenlandse zaken en een lulletje rozenwater.’

‘Ja, maar wat wil je,’ aldus Teengs Gerritsen, ‘hij vertegenwoordigt met Lubbers nu eenmaal de gemiddelde Nederlander. De werkelijke regeerders, de eigenlijke heren die de dienst uit maken, zijn toch eigenlijk een kerngroep van zakenmensen. Shell, Philips, klm en dergelijke trekken zich toch immers geen barst aan van wat er in Den Haag wordt gekletst. Ze praten maar.’ Hij was geporteerd van minister Ruding, die bij hem om de hoek woonde en bij wie Financiën in goede handen zouden zijn.

Ik zat op hete kolen, want van waar ik zat, zag ik dat Frits van Eeden was gearriveerd op het terras, met een donkerbruine borzoi. Frits en zijn dieren. Hij wilde mij zijn tentoonstelling in het kerkje laten zien, waar zijn zus Inez de scepter zwaait. Er waren prachtige nieuwe schilderijen. Geen enkele vergelijking met het wilde geklodder van Jan Cremer. Uiteindelijk liet hij me vijf kleine werkjes zien en ik voelde het aankomen, ik mocht er één uitkiezen. Het maakte me eigenlijk verlegen, ook omdat hij had gezegd dat de gemiddelde prijs ervan 900 gulden was, in de vs 2.000 dollar. Eigenlijk wilde ik helemaal geen cadeautje hebben. Uiteindelijk zei ik welke ik het mooiste vond en dat kreeg ik. Ik wilde hem waar andere mensen bij waren niet omhelzen. Ik haastte me terug naar Amsterdam om Peter nog te zien voor hij weer naar zijn moeder in Tilburg vertrok. Ik belde Wim Hazeu opperde het idee dat Robert Ammerlaan

[p. 256]

een boek zou schrijven met Teengs Gerritsen, die dan alsnog een aantal van de denkbeelden van zijn vriend Bernhard op de markt zou kunnen brengen. Hij antwoordde: ‘Ik geloof niet dat na de rel in nrc Handelsblad over de Bernhard-autobiografie de betrekkingen tussen Ammerlaan en de koninklijke familie nog erg goed zijn.’

‘Wat doet dat er toe? Teengs Gerritsen is een grappige kerel. Als hij het wil doen, doet hij het ook.’ Ik suggereerde nog: ‘Dan nemen we een ander, Jouke Mulder.’

Hans van den Broek sprak met de Surinaamse zaakgelastigde in Den Haag. Over de Surinaamse klacht bij het Internationale Hof heeft Joop den Uyl gezegd: ‘Suriname wil de indruk wekken dat Nederland zijn verplichtingen niet nakomt. Nederland moet zich niet in de beklaagdenbank laten zetten en dient uit te leggen wat in 1982 leidde tot de opschorting van de hulp.’ Van den Broek antwoordde hierop: ‘We moeten niet in paniek raken en ons standpunt gaan uitdragen. Daarmee zou de suggestie gewekt kunnen worden dat dit van invloed zou kunnen zijn op de uitspraak van het Internationale Hof.’ Van den Broek ziet ambassadeur Van Houten niet naar Paramaribo teruggaan, want Desi Bouterse heeft gewaarschuwd: ‘Niet door de voordeur, niet door de achterdeur, niet langs de regenpijp komt Van Houten hier terug.’³⁵²

Iedere keer als ik de onzin van de bewindslieden beluister ten aanzien van Suriname, denk ik opnieuw: jullie moesten eens weten hoe gemakkelijk het is om met Desi Bouterse tot een oplossing te komen.

In Alphen aan de Rijn is een bedrijf van Shell in de fik gestoken, omdat dit concern zaken met Zuid-Afrika blijft doen. De actiegroep RaRa heeft opnieuw de verantwoordelijkheid opgeëist. Ik betwijfel of er wel een RaRa bestaat, of het niet de inlichtingendiensten zelf zijn die gevaarlijke spelletjes spelen. Wout Woltz bedankte per brief voor de tip om Herman von der Dunk voor nrc Handelsblad te behouden.

Al Eisenstat schrijft de plannen voor de ussr op de plank te hebben gelegd. Een zogenaamd keurig afscheepbriefje.³⁵³

352 NRC Handelsblad 26 juni 1987.

353 Zie bijlage 57.

27 juni 1987

Ik ontdekte dat Theo en Nellie niet op de hoogte waren van het overlijden van onze tante. Ik heb voor bloemen gezorgd. Lex Poslavsky, haar halfbroer, gaat alleen naar Den Haag om het condoleanceregister te tekenen - samen met mejuffrouw

[p. 257]

Karreman, de voormalige huishoudster van grootmoeder Poslavsky - want ook hij zal niet naar de begrafenis gaan. Hij had net als ik de nodige bedenkingen tegen haar.

Ik kreeg opnieuw een brief van Du Toit uit Pretoria.

De kgb heeft tegen het blad Der Stern gezegd dat Matthias Rust een idealistische jongeman is, die er vredesideeën op nahoudt waar de kgb het mee eens is. Rust zit nog steeds vast in de Lefertovo-gevangenis maar wie weet komt hij spoedig vrij. Belachelijk dat het zo lang moet duren.³⁵⁴

Daniel Goleman schreef een boeiend artikel over hoe mensen via hun geheugen hun leven herscheppen om het verleden in overeenstemming met hun huidige leven te brengen. Er is studie verricht naar persoonlijke herinneringen bij mensen en hoe hierbij krachten werken ‘that create, distort and sometimes erase images that constitute each person's autobiography. Sorting through the fiction and fact with which each of us paints the canvas of our lives, the new research is assaying with new precision which aspects of a person's memory are likely to be most accurate and which aspects are skewed or even erroneous.’ David Rubin, psycholoog aan Duke University, zegt: ‘Most people would be quite surprised at how malleable their memory is - even those memories they feel most certain about.’ Wat onderzoek uitwijst is ‘how the present paints the past’ omdat men gedeelten van zijn leven ‘vergeet’ die niet langer passen bij het huidige beeld van zichzelf. Wat Rubin eveneens onderstreept, is dat bij psychotherapeutisch onderzoek door psychoanalytici sterk wordt afgegaan op de kundigheid waarmee men over het verleden spreekt. ‘But answers are



likely to be highly colored by their current view of themselves. And the vaguer the question - for instance, how happy was your childhood? - the more open to inaccuracy the answer will be.’

Goleman herinnert eraan hoe Freud ‘biases and holes in memory saw as a clue to a person's deepest conflicts. Psychoanalysis tries to get past a patient's “screen memories” that are false memories

354 The New York Times, 27 juni 1987, James Markham.

[p. 258]

that hide painful truths - and retrieve a better understanding of those truths.’³⁵⁵

Trouw publiceerde vandaag een artikel over Christo Landman - ‘de sterke man en ideoloog van de ambassade’ - ter gelegenheid van zijn terugkeer naar Zuid-Afrika.

355 The New York Times, 23 juni 1987.

28 juni 1987

Er kwam een brief van Herman von der Dunk.³⁵⁶

Ik zit lekker te schrijven en zie er als een berg tegenop om naar Den Haag te gaan om het condoleanceregister van tante Jetty te tekenen. Het zit allemaal in mijn gedachten. Is het nodig in persoon te gaan?

Ik maakte vandaag drie ritten in de polders. Tijdens de laatste tocht trof ik een stevig jong schaap midden op de polderweg aan. De hele kudde mekkerde vanuit het weiland mee. Ik probeerde met man en macht het dier weer via een opening in het gaas terug te drijven. Hoe stom is een schaap? Daarna lukte het me om een hek open te wurmen en onder luid gemekker keerde hij bij zijn lotgenoten terug. Er werd door vele dieren flink aan hem geroken. Hij stond er bedremmeld bij te kijken, echt schaapachtig, als een jongetje dat kattenkwaad heeft uitgehaald.

356 Zie bijlage 58.

29 juni 1987

[p. 259]

Arnold Hutschnecker schrijft me dat Richard Nixon de komende weken verhinderd is wegens ziekte en hij voegt eraan toe zelf tegen ‘dealings’ met het Botha-regime te zijn. Hiervan had ik gezegd dat het niet zou moeten gebeuren. Mijn invalshoek was Carl Nöffke en de Randse Universiteit. Jammer. De zogenaamde Surinaamse Verzetsraad is weer in beroering. Chin A Sen en Jozefzoon zijn eruit gestapt.

Komsomolskaya Pravda is de paranoïde geestesgesteldheid van het Brezhnev-tijdperk en daarvoor nog niet kwijt. Ze zeggen dat Matthias Rust met zijn vliegtuigje door de cia op pad werd gestuurd. Eigenlijk kan dit ook best het geval zijn geweest. Ze zijn ertoe in staat.

30 juni 1987

Ik belde met Derk Sauer van de Nieuw Revu. Ik probeerde uit te leggen dat hij met zijn redactie bezig was op het verkeerde paard te wedden, door een nul als Ronnie Brunswijk die vanuit Den Haag door misdadige elementen werd aangezwengeld, steeds weer als held op te voeren. Ik adviseerde dat het de hoogste tijd was om de vlag te verhangen wilde men Nieuwe Revu nog enigszins serieus kunnen nemen.

Ik had mijn uitgever Wim Hazeu en mijn oom Lex Poslavsky een uittreksel van het begin van mijn nieuwe boekje gestuurd. Wim antwoordde: ‘Een anti-dagboek-pamflet-Warren boekje heeft geen enkele zin. Overtuigender bewijs moeten gewoon je dagboeken zijn.’³⁵⁷ Dat is wel zo, maar wanneer komen mijn dagboeken uit?

Poslavsky antwoordde:

357 Brief d.d. 26 juni 1987.

[p. 260]

Ik ben zenuwachtig over de komst van broer Theo, nu hij een paar maanden ernstig ziek is geweest.

(wordt vervolgd)