Hemel-sucht, ofte syne laetste besigheydt: vervattende eenighe stucken des Nieuwen Testaments, als de Gheboorte, Opvoedingh, ende eenighe Wonderdaden onses Heeren iesu Christi

[De Pharizeen vervult met haet]

Hoe ondanckbaer sijn de Ioden! Soecken Christum hier te dooden,
Daer hy in haer Schoole was,, En een dorre handt ghenas.

Stemme: Naedien het bitter gaet voor ’t soet.

DE Pharizeen vervult met haet;
Die zijn geheel verstoort,
En houden teghen Christum raedt,

[p. 63]

 

Om hem in werck of woordt

 

Te achterhalen, dies sy vraeghden hem,

 

Met een geveynsd’, en schoon-schijnende stem,

 

Of’t op den Sabbath oock geoorloft was,

 

Te helen, want’er Christus veel genas.

 

2 De Heer antwoord’ haer wel bedacht,

 

Als door ghelijckenis;

 

Wie treckt zijn Schaep niet uyt de gracht,

 

Daer ’t ingevallen is:

 

Op eenen Sabbath, door hem of sijn knaep;

 

Hoe veel is nu een Mensch meer als een Schaep;

 

Soo machmen op den Sabbath wel goet doen,

 

En sich tot hulp des naesten vlijtigh spoen.

 

3 In spijt van Iood’ en Pharizee

 

Sprack Christus tot den Mensch,

 

Steeckt uyt u handt het welck hy dee,

 

En wierd’ gesondt nae wensch;

 

Den Pharizee die eygen-sinnigh staet,

 

Op ´t houden van den Sabbath die wiert quaedt;

 

Doch Christus sagh dit snoot gespuys niet aen,

[p. 64]

 

Maer heeft sijn werck al evenwel ghedaen.

 

4 Schoon ofmen alle daghen mach

 

En moet, goe wercken doen

 

Nochtans voor al den Sabbath-dagh,

 

Is om de Ziel te vo’en,

 

En oeff’nen wercken van Barmhertigheydt,

 

Besoecken die in smarten kranckheyt leyt,

 

Vertroosten haer die sijn in droeffenis

 

Te rechte brengen die op dool-wegh is.

 

5 Maer wert dit huyden wel betracht?

 

Och lary ver van daer:

 

Elck drinckt en klinckt dan onbedacht,

 

Of hy ontbonden waer;

 

Elck danst en springt, elck rijd’t en rendt daer heen

 

Hoereren en verkeeren is ghemeen,

 

Ia off’ren so den Duyvel, rechtevoort

 

Dien Heylgen dagh die Godt alleen behoort.

 

6 ô Datmen eenmael met opmerck,

 

Dees fouten achterliet,

 

Maer neen den mensch staeckt wel sijn werck,

[p. 65]

 

Doch d’oude sonden niet;

 

Keert we’er, ô Mensch, en heb’t ghy in de weeck,

 

Gefeylt, gestruyckelt uyt de rechte streeck,

 

Denckt dat te bet’ren in het huys dijn’s Godts,

 

So vyer ’t ghy na de leere zijn’s gebodts.