Zwart op wit

[p. 48]

In het album
Van mevrouw Delecourt.

Die eedle houding, hoofsche dragt

En keur van wareldsche manieren;

't Vernuft dat uit uwe oogen lacht;

Die scherts, zoo fijn, zoo geestig zacht,

Of wat, nog meer, bij 't schoon geslacht

Ooit de uiterlijke vrouw mogt sieren

En 't menschdom aen heur kniën voert;

Wat naem best passe op al de gaven
Die d'ouden roem van Frankrijk staven,

Ik hield het liefst met Delecourt.

Maer wie 't met stiller gaven hou',

Vaek meer geprezen dan beleden;

Wie heil op 't echte en 't hechte bouw',

[p. 49]

 

Op reine deugd, op goede trouw,

 

Op 't zuiver hart der Vlaemsche vrouw,

 

Met Vlaemschen aerd en Vlaemsche zeden;

 

Wien 't aengeboren schoon behaegt

 

Waervoor 't gekunsteld schoon verdoove;

 

Zoo gauw gevonden als gevraegd

 

Noemde ik den naem van van den Hove.

 

 

 

Is 't van den Hove? Is 't Delecourt?

 

Of zijn 't welligt die beiden samen?

 

Wel Haer die deze onscheidbaer voert,

 

Twee-eenheid, aen elkaêr gesnoerd .

 

En aenspraek heeft op zulke namen!

 

Vereend, verdeeld, door een geroerd,

 

Heur zijn ze één naem: wie, die niet love?

 

Want welken ik van beiden noem',

 

Zij leenen onderling zich roem:

 

't Zij Delecourt, 't zij van den Hove!