Liefdes verklaringen

[p. 55]

De naamloze tuin

Het luidende hart van de zondagse stad heeft ons langzaam verlaten.
Er wacht ons een grondige reis, de eerste die wij moeten maken.
De nachttrein is schokkend vertrokken, haar grote gezicht licht al op
In mijn handen, het schommelt en rust als een lievelingsdood in mijn schoot.
Ik moet het voorzichtig bewaren, het is nog mijn enige hier.
In het donkere raam ligt haar slaap bij de sterren geschreven.

Ik neurie de durende vlakte. Tussen de bonkende wielen
Liggen haar dromen en ik bij elkaar voor het leven gebroken
Te zwijgen van liefde, een mogelijk ginder, een komende einder.
Wie geeft ons dat heldere afscheid, een zuidelijk dorp waar het zwerven
Zich neer kan laten op een laatste bank, bij de piepende poort
Van de naamloze tuin die ons traag overgroeit met een klokhuis van licht.