Liefdes verklaringen

[p. 16]

Kracht

Waar zal ik wonen, ik geraak het huis niet kwijt
Dat ginder met zijn zingende doden woont in mij.
Ik ben de vetslak die zijn schaal heeft opgegeten
En aan geen plek meer plakt. In al zijn windingen
Vanbinnen kinkt het van herinneringen, klinken
Generaties door elkaar in mij van stad tot stad.

Krimpend, naakt en traag, rnet die moderne wirwar
Van historische vertrekken in mijn binnenhuis,
Trek ik hier mijn dierlijk spoor onder de mensen,
Minder, naakter, trager dan een mens kan zijn.
Ik ben uw fout. Dus leg maar zout op deze vetslak
Van mijn tong. En slik maar. Nooit ben ik te eten.