Liefdes verklaringen

[p. 10]

In memoriam matris

Je had me doodgekust.
Op al die warmte moest ik hier een antwoord vinden
Met mijn koudste vragen.

Pas nu, na zeven boeken
Kan ik bij je komen, al mijn zoeken naar liefdes
Verklaringen leggen

In je schoot.
Die stilte, die kilte van jou was ikzelf.
Niet jij maar ikzelf was voor jaren de grond ingegaan.

Ik was te laf om jou te overleven.
Ik had de moed om in jouw plaats te gaan.
Jij moest blijven, jij moest met me spreken
Zoals je sprak met mij voor ik er was.
Ook nu nog zijn wij soms verwisselbaar.

Dat heeft je nabestaan geen goed gedaan.

Ik heb je hemel al te vaak verknoeid,
Maar nu laat ik je nooit meer hier alleen.
Dat lange samenzwijgen van ons beiden
Toen jij rouwde om mijn lege plek
En ik je dode moeder was, is nu voorbij.