de onse eerst dese kust met haer schepen op deden, dorsten de Inwoonderen niet aen boort komen, voor en al eer ons volck de vinger in de zee staecken, en driemael de druppelen waters in de oogen lieten druppen. Sy zijn in 't gemeen goede zwemmers en visschers.
In het eeten gebruycken de Mannen een bysondere graviteyt, want lijden niet dat de Vrouwen te gelijck met haer de spijse nuttigen, maer moeten hun soo langh de maeltijt duurt, ten dienste staen.
De gout-handel gaet selfs onder de Swarten op een bysondere maniere toe, soo datse de gene met de welcke sy handelen nimmermeer te sien komen; maer yeder brenght sijn waren op een bysondere plaetse, latense daer staen tot dat de andere komen, en leggen daer soo veel gouts tegen over als haer dunckt met de waerdye over een te komen: indien haer de prijs aenstaet wordt het wech genomen, soo niet wort eyndelijck door toe doen en by leggen van meerder quantiteyt, het accoort getroffen: en sulcks geschiet sonder dat de eene of de ander partye yets van sijn waren komt te missen, ofte ontdragen wordt.
Wanneer yemandt komt te overlijden, bedrijvense een groot misbaer, gedurende vier of vijf dagen, ondertusschen vergeten sy niet sich vol en dol in wijn de palm, of ander dranck te drincken: daer naer wort het lijck met pijp en trommel naer 't graf gebracht, stellende aen sijn hooft-eynde een pot met wijn of water, op dat hy van geen dorst vergaen soude.
Veele onder dese Heydenen bidden den Duyvel aen, om dat (soo sy seggen) Godt haer nimmermeer quaet doet, maer de Duyvel alle daegh.