Lees maar, er staat niet wat er staat

[p. 115]

Page

Het wordt stil in den tuin, als mijn gitaar
De melodie lacht van haar zoeten naam,
En zingend heft zich mijn extase, waar
Zij zich tusschen de bloemen nijgt voor 't raam.

Onder de boomen der donkere laan
Waait de avond een dans van schaduwen vlot,
Maar aan den einder, waar de torens staan,
Hangt stil en wit de zuiv're dauw van God -

De wereld is te groot en oud voor dit
Spel van het jonge hart, en het verdriet
Van 't avondgrauwen dringt onze oogen binnen -

En als ik straks naast haar bij 't haardvuur zit,
Zie 'k door de vensters in een zwart gebied
En hoor den nachtwind gieren langs de tinnen.