Lees maar, er staat niet wat er staat

[p. 109]

De danser

Onder mijn huid leeft een gevangen dier
Dat wild beweegt en zich naar buiten bijt,
Zijn donker bloed bonst, zijn gedrongen spier
Trilt in krampachtige gebondenheid.

Totdat zijn pijn als warmte door mij glijdt
En dwingt naar 't worden van gebaren wier
Beheerschte haast en vastgehouden zwier
Zijn vaart nog spannen eer hij zich bevrijdt.

Men moet gepoederd zijn, dat in 't gelaat
Alleen het zwart der openschroeiende oogen
Den waanzin van 't inwendig dier verraadt.

De mond moet, roodgeverfd en opgebogen,
Zoo god'lijk trots zijn, dat hij weten laat
Dat zich zijn breeden lach heeft volgezogen.